Οι δυσκολίες του Φάμελλου

Η εικόνα μιλούσε μόνη της. Πλησίαζαν μεσάνυχτα ενώ τέσσερις – πέντε νεαροί μπροστά από το γραφείο του Σωκράτη Φάμελλου κουνούσαν σημαιάκια του ΣΥΡΙΖΑ. Είχε πια ξεκαθαρίσει ότι ο συγκεκριμένος υποψήφιος έρχεται πρώτος, παρά κάτι ψιλά θα έπιανε 50% και αυτό που βλέπαμε ήταν πανηγυρισμοί. Αλλά τι είδους πανηγυρισμοί, τι είδους ενθουσιασμός, τι ψόφια κέφια ήταν αυτά; Πού είναι ο κραταιός ΣΥΡΙΖΑ, που πολλοί προφητεύουν ότι ο νέος πρόεδρος θα τον αναστήσει; Πώς είναι δυνατόν ο πρόεδρος της ΚΟ όταν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση να αντιστρέψει την πορεία προς τη φθορά σήμερα που είναι πρόεδρος του κόμματος ενώ πια δεν είναι αξιωματική αντιπολίτευση – και παρότι έχει απέναντί του ακόμα ένα συριζογενές κόμμα, με επικεφαλής τον τέως πρόεδρο, Στέφανο Κασσελάκη; Ο Σωκράτης Φάμελλος προσπαθεί να απαντήσει. Πώς; Διά της συνθέσεως! Και πώς μεταφράζεται αυτή η σύνθεση; Το ρεπορτάζ συνήθως εικοτολογεί: εάν κάποιοι από το κόμμα Κασσελάκη επιστρέψουν, εάν δεν φύγουν άλλοι, εάν κάποιοι από τους ανεξάρτητους του Κοινοβουλίου προσχωρήσουν, εάν στη Νέα Αριστερά αρχίσουν να συζητούν την προοπτική ενός λαϊκού μετώπου που στο μέλλον θα μπορούσε να οδηγήσει σε επανασυγκόλληση…

Αλλ’ όλοι οι υπεραισιόδοξοι αρνούνται να δουν ορισμένα δεδομένα της νέας πραγματικότητας. Καταρχάς, την ίδια την προεδρία Φάμελλου. Ο νέος πρόεδρος είναι ένα πρόσωπο που μιλάει ήπια, αλλά ταυτόχρονα μιλάει με γενικότητες, αδυνατώντας να εξειδικεύσει σε πολιτικά προτάγματα τις απόψεις του. Κουκουεδογενής, μιλάει την κομματική αργκό την οποία έμαθε νέος. Ως συριζαίος, πάντως, στήριξε όλη την περιπέτεια στην οποία το κόμμα του οδήγησε τη χώρα, ενώ βρέθηκε και στην περίφημη σύσκεψη το βράδυ μετά την πυρκαγιά στο Μάτι, όταν ο Τσίπρας παρίστανε ότι δεν ξέρει για νεκρούς και ζητούσε να πετάξουν τα αεροπλάνα το πρωί.

Η νίκη του είναι καθαρή, αλλά δεν είναι μόνος. Ο Παύλος Πολάκης, με 43%, έχει μεγάλη ισχύ – και έχει ήδη φροντίσει να το κάνει γνωστό. Το συνθετικό σχέδιο Φάμελλου δεν μπορεί να αγνοήσει τη δυναμική Πολάκη στο κομματικό ισοζύγιο και, κυρίως, τα χαρακτηριστικά της: τον οξύ τρόπο του να διατυπώνει τις διαφορές του, την περιφρόνηση εκ μέρους του της πολιτικής ορθότητας και την αδιαφορία του για πολλά φετίχ του κομματικού λόγου όπως ο δικαιωματισμός. Ο Πολάκης χάρισε στον αντίπαλό του την προεδρία, κράτησε όμως για λογαριασμό του το μεγάλο ποσοστό του που τον καθιστά αντίπαλο δέος. Σε καλή μεριά.

Ενα τέτοιο κόμμα, ουσιαστικά στα δύο, είναι πολύ δύσκολο να ασκήσει αντιπολίτευση που θα λαμβάνεται υπόψη. Πόσο πιο συγκροτημένες θέσεις θα διατυπώνει σήμερα που καλά – καλά δεν θα ακούγεται από τις θέσεις τις οποίες διατύπωνε έως προχθές; Και κάτι παραπάνω: πόσο πιο διακριτές θέσεις θα διατυπώνει από το ΠΑΣΟΚ, που με τη σειρά του έχει υιοθετήσει τους τρόπους του ΣΥΡΙΖΑ; Κι από τον Κασσελάκη; Από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Από τη Νέα Αριστερά;

Ολα αυτά, ενώ θα οξύνονται τα εσωκομματικά προβλήματα – με κορυφαίο το πρόβλημα των κομματικών ΜΜΕ, που συσσωρεύουν χρέη ενώ όλοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει τρόπος να επιβιώσουν επειδή ούτε σχέδιο διεύρυνσης της απήχησής τους υπάρχει ούτε χρήματα από επιχορηγήσεις που θα κατευθυνθούν σταθερά προς αυτά είναι διαθέσιμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στο σημείο μηδέν. Ο δρόμος της φυλλορροής είναι ορθάνοιχτος. Και δεν φαίνεται να νοιάζονται πολλοί γι’ αυτό, ούτε καν όσοι μετρήθηκαν ως ψηφοφόροι στην εκλογή της Κυριακής. Κουράγιο στους αισιόδοξους.

Κοροϊδία της νοημοσύνης μας

Η απάντηση του ΚΚΕ στην κριτική για την αντισυγκέντρωση και τη βία που ασκήθηκε κατά Ουκρανών που τιμούσαν τη μνήμη του Χολοντομόρ, του μεγάλου λιμού στον οποίο υπέβαλε τους αγρότες της Ουκρανίας ο Στάλιν το 1932-33, είναι αποτέλεσμα θράσους και κώφωσης. Το κόμμα, με χθεσινή ανακοίνωση, βρίσκει «προκλητική και θλιβερή παρασύναξη» τη συγκέντρωση, «τη στιγμή που κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία» κ.λπ.

«Η κινητοποίηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αποτέλεσε μαχητική απάντηση στην προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας και τον αντικομμουνισμό», λέει το κόμμα. Και προσθέτει «ότι στον σοσιαλισμό οι λαοί της Ρωσίας και της Ουκρανίας ζούσαν ειρηνικά […] γιατί κατέκτησαν τη δική τους εξουσία, ανέτρεψαν τον καπιταλισμό που το μόνο που “προσφέρει” είναι πόλεμοι, φτώχεια και προσφυγιά». Για το Χολοντομόρ λέξη, λέξη για εκατομμύρια θανάτους από πείνα, για τον αυταρχισμό, για τα γκουλάγκ. Λέξη για την μπότα της ειρήνης.

Εχω την αίσθηση ότι το βασικό σύνθημά του κοροϊδεύει κατάμουτρα τη νοημοσύνη μας. Το επιχείρημά τους, αν το διευρύνουμε, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στα 400 χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας ζούσαν ειρηνικά, οπότε γιατί εξεγερθήκαμε; Τι το θέλαμε το κράτος; Δεν μας αρκούσε το τουρκικό φακιόλι;