Γιατί οι μπαμπάδες είναι «μόνοι»;

Με αφορμή την Ημέρα του Πατέρα, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης και ο Τάσος Ιορδανίδης με πρωτοβουλία του φορέα ψυχικής υγείας «Θάλπος» μοιράζονται τις σκέψεις τους, κάνουν την αυτοκριτική τους, δίνουν τη δική τους διάσταση στον ρόλο του πατέρα.

Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, με θαυμαστή απλότητα αναφέρεται στη γονεϊκή του ταυτότητα και στο πόσο ωριμότερος θα μπορούσε να είναι ως γονέας, αν είχε αντιληφθεί νωρίτερα τη σημασία της ψυχικής υγείας στην προσωπική και στην οικογενειακή του ζωή. https://youtu.be/nhRAwVkm1gw

Ο Τάσος Ιορδανίδης, δίνει τη δική του απάντηση στο τι σημαίνει μπαμπάς, αναφερόμενος στην πατρότητα τόσο απέναντι στα παιδιά όσο και απέναντι στη μητέρα των παιδιών – https://youtube.com/shorts/h7NbaelD4Wk?feature=share

Γιατί οι μπαμπάδες είναι «μόνοι»

Αν και στην εποχή μας έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην πρόληψη και φροντίδα της ψυχικής υγείας, οι νέοι μπαμπάδες λαμβάνουν ίσως το μικρότερο ποσοστό συναισθηματικής υποστήριξης.

Όπως και μία νέα μητέρα, έτσι και ένας νέος πατέρας κατακλύζεται από συναισθήματα χαράς, σύγχυσης, ανησυχίας και άγχους. Γιατί, όμως οι πατεράδες βιώνουν τη μικρότερη απαιτούμενη βοήθεια;

Σύμφωνα με έρευνες μέχρι και το 25% των νέων μπαμπάδων βιώνουν κατάθλιψη κατά το πρώτο έτος της ζωής του παιδιού, η οποία μένει αδιάγνωστη και συνεπώς δεν ακολουθείται καμία μορφή θεραπείας.

Οι στερεοτυπικές αντιλήψεις που θέλουν τους άντρες ικανούς να φροντίσουν μία νέα οικογένεια ανεπηρέαστους από τις συναισθηματικές αλλαγές και ζυμώσεις που προκύπτουν ουσιαστικά οδηγεί στη δημιουργία μιας σαθρής συναισθηματική βάσης, πάνω στην οποία θα στηριχθεί ένα μεγάλο μέρος της οικογένειας.

Καθώς δεν υπάρχουν σχολές γονέων και ελάχιστοι υποψήφιοι γονείς έχουν την ωριμότητα να αναζητήσουν βοήθεια και εκπαίδευση πριν προχωρήσουν στην ανάπτυξη της οικογένειας τους, οι βιολογικές  και οι ψυχολογικές αλλαγές αφήνονται στην τύχη τους ή στα πρότυπα των γονιών, των παππούδων και των κοινωνικών στερεοτύπων.

Είναι αλήθεια ότι και οι άντρες βιώνουν ψυχοσωματικές αλλαγές όταν γίνονται γονείς, οι οποίες λειτουργούν στη σκιά των γυναικείων ορμονικών αλλαγών.

Η συναισθηματική ανασφάλεια, η ισχυρή κοινωνική άποψη ότι πρέπει να ανταπεξέλθουν μόνοι τους στις νέες οικονομικές απαιτήσεις, η δύσκολη παραδοχή ότι το να δέχονται βοήθεια από άλλους δεν μειώνει την αξία τους ως άντρες, συζυγούς και πατεράδες, θα ήταν πολύ ευκολότερα διαχειρίσιμα αν δεν έπρεπε να τα αντιμετωπίσουν μόνοι τους και με εσωστρέφεια.

Ακόμα και οι αλλαγές στη συζυγική καθημερινότητα απαιτούν μία ισχυρή συναισθηματική ανθεκτικότητα. Οι από κοινού αποφάσεις που πρέπει να λαμβάνονται με τη σύζυγό και οι διαφωνίες που προκύπτουν από αυτή τη καθημερινή ανάγκη είναι ένα εντελώς νέο συναισθηματικό πεδίο για το ζευγάρι. Αν προστεθούν και οι αλλαγές στην ερωτική ζωή, και το λανθάνον αίσθημα της παραμέλησης τότε η διαχείριση από τη πλευρά των «ισχυρών» αντρών κάθε άλλο παρά ισχυρή είναι. Απεναντίας είναι αδύναμη και απαιτεί σημαντική υποστήριξη. Η οποία, όμως δεν έρχεται σχεδόν ποτέ.

Έχει αποδειχθεί ότι οι νέοι μπαμπάδες που είναι δεκτικοί σε βοήθεια τα καταφέρνουν καλύτερα, είναι πιο ευτυχισμένοι και με έχουν αυξημένο το συναίσθημα της περηφάνειας. Επίσης, έχουν μακράν μεγαλύτερη και ποιοτικότερη αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους, η οποία προσφέρει ασφαλές και ισορροπημένο συναισθηματικό περιβάλλον για όλη την οικογένεια.  Ακόμα και τα παιδιά αναπτύσσουν καλύτερα τις κατάλληλες δεξιότητες για να μάθουν να διαχειρίζονται τη συναισθηματική τους νοημοσύνη.

Ειδικά, στο τελευταίο, ο ρόλος του πατέρα είναι πολύ σημαντικός για τη συναισθηματική ανθεκτικότητα που θα αναπτύξουν μελλοντικά τα παιδιά.

Τα προβλήματα μη διάγνωσης της κατάθλιψης στους νέους μπαμπάδες πολλαπλασιάζονται αν αυτή συμβαίνει παράλληλα με μία πιθανή επιλόχειο κατάθλιψη της μητέρας.

Σε αντίθεση με τα συμπτώματα επιλόχειας κατάθλιψης, που μπορεί να εκδηλώνεται με συναισθήματα λύπης και ανικανότητας, οι μπαμπάδες συνήθως οδηγούνται σε μία εσωστρέφεια ή οποία καταλήγει να συνοδεύεται από εξάρσεις θυμού και επιθετικότητας. Ειδικά αν το περιβάλλον δεν ενθαρρύνει τους άντρες να εκφράζουν τα συναισθήματα τους, τότε η κατάθλιψη οδηγεί σε σωματοποίηση των συμπτωμάτων, όπως διαταραχές στο πεπτικό σύστημα, απώλεια βάρους, πολλές ώρες ύπνου ή αντιθέτως αϋπνία, προβλήματα μνήμης, παραμέληση της σωματικής υγιεινής ή της καθημερινής ρουτίνας.

Έχοντας πλέον τη γνώση των όσων μπορούν να συμβούν σε ένα νέο ζευγάρι που δημιουργεί οικογένεια, γνωρίζοντας τι μπορεί να συμβεί τόσο στη μητέρα όσο και στον πατέρα, είναι η ώρα να αποδεχθούμε την αμοιβαία σημαντικότητα του ρόλου και των δύο γονιών στην ανατροφή των παιδιών, άρα και στις συναισθηματικές τους ανάγκες. Η φροντίδα της ψυχικής υγείας των γονιών είναι ύψιστης σημασίας για την δημιουργία μιας ευτυχισμένης οικογένειας.

Με πληροφορίες από αρθρογραφία του Charles Schaeffer, PhD www.drchuckschaeffer.com/meet-drchuck