Θυσία

Eφτασε στο χείλος του γκρεμού. Αμφιταλαντεύτηκε αν θα παραδώσει τις τύχες της σε ένα κόμμα που μπορεί να έχει ακραίες θέσεις, αλλά δεν έχει δοκιμαστεί στην εξουσία. Και την τελευταία στιγμή, η Γαλλία έκανε ένα βήμα πίσω. Δεν έδωσε απλώς μια τελευταία ευκαιρία στο «σύστημα». Εμπιστεύτηκε ένα αριστερό μέτωπο που συγκροτήθηκε μέσα σε λίγες ημέρες, αποτελείται από πολύ διαφορετικά κόμματα μεταξύ τους και υιοθέτησε ένα οικονομικό πρόγραμμα που τρομάζει τις αγορές.

«Η Γαλλία δεν είναι  μια ήσυχη χώρα, είναι η χώρα των επαναστάσεων, η χώρα των απολύτων αντιθέσεων, όπως έχει πει ο ιστορικός Φερνάν Μπροντέλ. Ο Μακρόν δεν την καταλαβαίνει. Νομίζει πως με την ευφυΐα του, τους υπολογισμούς του, την κουλτούρα του, θα λύσει τα προβλήματα του κόσμου. Δεν καταλαβαίνει όμως τι είναι το παράλογο, το υποσυνείδητο. Και δεν καταλαβαίνει καλά αυτό το τρομερό πράγμα στη Γαλλία: τον διαρκή αναβρασμό» (Ελιζαμπέτ Ρουντινέσκο, ιστορικός και ψυχαναλύτρια, στην El País).

Ο γάλλος πρόεδρος θα υποστηρίξει ότι είχε δίκιο που διέλυσε την Εθνοσυνέλευση: ο απεχθής Ζορντάν Μπαρντελά όχι μόνο δεν θα γίνει πρωθυπουργός, αλλά έχασε μέσα σε λίγη ώρα την αλαζονεία που τον χαρακτήριζε όλο αυτό το διάστημα (αρκεί να δει κανείς την ομιλία που εκφώνησε μετά την ήττα). Στην πραγματικότητα, ο Εμανουέλ Μακρόν έκανε μια πρωτοφανή θυσία. Θυσίασε την κατ’ όνομα «προεδρική πλειοψηφία», που είχε έτσι κι αλλιώς συντριβεί στις ευρωεκλογές, για να σταματήσει τη φθορά της κυβέρνησής του και του ιδίου. Ανακατεύοντας την τράπουλα, βύθισε τη Γαλλία σε πρόσκαιρη ακυβερνησία με την ελπίδα ότι έτσι θα ματαιώσει τον πραγματικό στόχο της Ακροδεξιάς: να αλώσει την προεδρία.

«Η Γαλλία έχει τρελαθεί και ο Μακρόν την τρελαίνει ακόμη περισσότερο» (Ζαν Ντανιέλ, ο θρυλικός δημοσιογράφος, στην El País το 2020, λίγες εβδομάδες πριν πεθάνει).

O Εconomist τον χαρακτήρισε «Μακρόφ», μια αλαζονική «κουτσή πάπια», έναν άνθρωπο που αντί να μαγεύει πια τους άλλους αγορεύοντας, τους τρομάζει λαμβάνοντας σπασμωδικές αποφάσεις. Εστω κι έτσι, ο γάλλος πρόεδρος έχει τώρα μια τελευταία ευκαιρία να ξεφορτωθεί το σύμπλεγμα του αποκεφαλισμού του Λουδοβίκου ΙΣΤ’, που κατά τη γνώμη του έχει αφήσει στους Γάλλους ένα συναισθηματικό συλλογικό κενό το οποίο μόνο αυτός μπορούσε να γεμίσει, και να συνεργαστεί με τις υγιείς δυνάμεις του τόπου.

«Οπου φωλιάζει ο κίνδυνος, αναπτύσσεται κι αυτό που μας σώζει» (Φρίντριχ Χέλντερλιν, γερμανός ποιητής).

Μην ακούτε όσους, επικαλούμενοι τον σταλινισμό του Μελανσόν, εξίσωναν όλον αυτόν τον καιρό την άκρα Δεξιά με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και πενθούν τώρα για το γαλλικό «χάος». Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των Γάλλων λειτούργησαν, όπως είχαν λειτουργήσει και σε προηγούμενες ακραίες καταστάσεις. Μέτρα όπως η «εθνική προτίμηση» δεν θα εφαρμοστούν, τουλάχιστον προς το παρόν. Η δημοκρατία μπορεί πάντα να αυτοκτονήσει, αλλά έχει χρόνο να το ξανασκεφτεί.