Να μη νικήσει η Λεπέν

Να μη νικήσει η Λεπέν

Πανηγυρίζουμε όλοι για τη νίκη των δημοκρατικών – προοδευτικών δυνάμεων στη Γαλλία, αλλά είναι και μερικοί που δεν θα έπρεπε να το κάνουν. Λ.χ. πανηγυρίζει και ο πρόεδρος Αλέξης, αλλά θα ασχοληθώ αργότερα με την περίπτωσή του. Επί του παρόντος, έχω να σημειώσω δύο – τρία ζητήματα, τα οποία μας αφορούν – καθότι όπως και να το δεις, όπως και να το κάνεις, το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία έχει προβολή και στα δικά μας (πολιτικά) πράγματα.

Πρώτον, αφορά την περίφημη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων. Αποδείχθηκε ότι μόνο αν δεν τη θέλουν οι δυνάμεις δεν μπορεί να καταστεί δυνατή. Αν πουν το «ναι», όλα είναι εύκολα για την πραγματοποίησή της. Ούτε κοινές θέσεις ούτε μίνιμουμ προγράμματα. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Για να καλύψουν το εγωιστικό «όχι» και μόνο. Αν πραγματικά το θέλουν, αρκεί να απαντήσουν καταφατικά. Στη Γαλλία, όπου στο Μέτωπο εντάχθηκε κάθε πικραμένος και με πολιτικές θέσεις να σου φεύγει το μυαλό, η μεγάλη ανατροπή επιτεύχθηκε επειδή τέθηκε ένας (1) κοινός στόχος. Να μη νικήσει η Λεπέν. Να κοπεί ο δρόμος προς την εξουσία στην Ακροδεξιά. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα, ποιος θα γίνει πρωθυπουργός, θα τα βρει η υπηρεσία…

Δεύτερον, έχει να κάνει με την περίφημη αποχή, που τάχα μου είναι φαινόμενο το οποίο πλήττει τις δυτικές δημοκρατίες. Παραμύθια!. Δύο στους τρεις Γάλλους, σχεδόν το 67% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων προσήλθαν στις κάλπες. Οχι γιατί ξαφνικά πολιτικοποιήθηκαν και είπαν, 7 Ιούλη έχει ο μήνας, πού να τρέχεις στις παραλίες, πάμε να ψηφίσουμε, όχι. Αλλά γιατί υπήρχε διακύβευμα, σοβαρό. Σοβαρότατο. Η ανακοπή της πορείας της Aκροδεξιάς προς τη διακυβέρνηση της χώρας και με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν για τις λαϊκές ελευθερίες και τη Δημοκρατία. Αρα, στα καθ’ ημάς τώρα, όποιος κλαίγεται γιατί αυξάνεται η αποχή, καλόν είναι να απαντήσει και ποιο είναι το διακύβευμα των εκλογών.

Τρίτον, αφορά τον Μακρόν. Το στυλάκι που πλάσαρε μέχρι τώρα προφανώς οδεύει προς το τέλος του, ανεξάρτητα από το αν εν τέλει άντεξε. Αντεξε μεν, αλλά δεν είναι πρώτος. Πρώτο είναι το Μέτωπο, στο οποίο συνυπάρχουν σοσιαλιστές, κομμουνιστές, οικολόγοι και ο Μελανσόν που είναι μια κατηγορία μόνος του. Τώρα, κάποιος από όλους αυτούς θα προταθεί για πρωθυπουργός. Και ο καλός μας Εμανουέλ θα αναγκαστεί να συνεργαστεί με κάποιον που του προκαλεί, είναι βέβαιο, ναυτία.

Το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί στον δρόμο προς την έξοδο…

Μελανσόν και Τσίπρας

Ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, τώρα, είναι μια τρομερή περίπτωση. Σχηματικά, με τα εδώ πολιτικά δεδομένα, θα τον χαρακτηρίζαμε έως και ακροαριστερό. Είναι κομμουνιστής, λατρεύει τον Κάστρο και τον Τσάβες και παθιάζεται στον αγώνα κατά του καπιταλισμού. Είναι φυσικά υπέρ της πάλης των τάξεων, καταγγέλλει την αδικία και τα θέλει όλα. Φίλος της Ζωής Κωνσταντοπούλου και… εχθρός του Τσίπρα, με τον οποίο κάποτε την είχε πατήσει κι αυτός. Δήλωνε θαυμαστής του. Οταν όμως κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο, τον περιέγραψε με πολύ σκληρά λόγια:

«Ο Τσίπρας» είχε πει «εξελέγη υποσχόμενος ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα και όταν του παρουσίασαν ένα απαράδεκτο Μνημόνιο το έθεσε σε δημοψήφισμα, χωρίς να αποδεχθεί τελικά τη βούληση του λαού του. Πρόδωσε τον λόγο του (…) Γιατί ξεπουλά τη δημόσια περιουσία και καταστρέφει τη χώρα του (…) δεν θέλω να υπάρχει ούτε ένας γάλλος πολίτης που να πιστεύει πως αν αναλάβω την εξουσία θα γίνω ένας ακόμη… Τσίπρας».

Ο αφορισμός εμπεριείχε και μια ακόμη, εξοντωτική, δόση – φαρμάκι, για τον δικό μας: ο Τσίπρας είναι «από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής»! Λόγια του 2018 είναι αυτά, αλλά ποτέ δεν αναιρέθηκαν. Αρα ισχύουν. Και επαυξάνονται, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Μελανσόν είχε πολλές ευκαιρίες να «βελτιώσει» αυτές τις απόψεις, αλλά δεν το έπραξε ποτέ…

Τα πανηγύρια του Αλέξη

Γιατί θυμήθηκα τι έλεγε ο Μελανσόν και τι εξακολουθεί να πιστεύει για τον Τσίπρα; Διότι ο πρόεδρος Αλέξης, ο βετεράνος, ο απόμαχος, ευρισκόμενος στη Γαλλία την Κυριακή, είπε και αυτός να συμμετάσχει στους πανηγυρισμούς για το εκλογικό αποτέλεσμα. Για να καταλήξει (σε ανάρτησή του) ότι όλα αυτά δείχνουν τι πρέπει να κάνουμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα. Δίκιο έχει και θα επικροτούσα κι εγώ τη δήλωσή του, αν έμπαινε στον κόπο να ξεκαθαρίσει ότι σε αυτά που θα πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα δεν εννοεί και τον εαυτό του μέσα. Οτι εξαιρείται. Αλλά αυτό απέφυγε να μας το πει. Διότι προφανέστατα έτσι φαντάζεται το μέλλον του. Ως… Μελανσόν…

Το ελληνικό παράδειγμα του 1990

Πώς όμως επιτεύχθηκε η ιστορική νίκη των δημοκρατικών – προοδευτικών δυνάμεων στη Γαλλία, κατά της Ακροδεξιάς; Μεταξύ άλλων και με την απόσυρση του τρίτου υποψηφίου των δημοκρατικών κομμάτων, εκεί όπου αναμετριόταν με ακροδεξιούς υποψηφίους. Το «εργαλείο» έπιασε και είχε θεαματικό αποτέλεσμα – το γνωστό.

Και ένας δικός μας, ο Γιάννης Ραγκούσης, που επίμονα υποστηρίζει τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ (με κίνδυνο να φάει το κεφάλι του, από τον οξύθυμο πρόεδρο Κασσελάκη που δεν γουστάρει κάτι τέτοια), θυμήθηκε ότι και στην Ελλάδα έχει συμβεί κάτι ανάλογο. Οπως μου έλεγε χθες, το 1990 συγκεκριμένα, στις εθνικές εκλογές (όταν τις κέρδισε οριακά η ΝΔ υπό τον Κων. Μητσοτάκη), με πρόταση του Ανδρέα προς τον τότε ενιαίο Συνασπισμό, υποδείχθηκαν κοινοί υποψήφιοι των δύο κομμάτων στις 5-6 μονοεδρικές περιφέρειες της χώρας, και οι περισσότεροι από αυτούς επικράτησαν στις εκλογές. Ο επιμένων Ραγκούσης μού είπε ακόμη ότι «οι διεργασίες για έναν μεγάλο και νικηφόρο προοδευτικό φορέα δεν μπορούν να θεωρηθούν πεδίο άσκησης τακτικισμών και υποκρισίας», εκτίμηση κατά βάση σωστή, αλλά εγώ δεν κινδυνεύω να τεθώ εκτός κόμματος. Εκείνος ναι, οπότε καλύτερα είναι να μην τα διαλαλεί και πολύ αυτά…

Ελπίδα για το Ιράν

Το άλλο μεγάλο μήνυμα που μας αφορά, και κουμπώνει απόλυτα με αυτό που προαναφέρω, περί της συμμετοχής των Γάλλων στις εκλογές (προκειμένου να ανατραπεί η προσπάθεια της Λεπέν να καταλάβει την εξουσία), έρχεται από το βασανισμένο Ιράν. Είχαν και εκεί εκλογές, και τις κέρδισε ένα γιατρός, ονόματι Μασούντ Πεζεσκιάν, ο οποίος επικράτησε ενός κυρίου Σαΐντ Τζαλιλί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, εξασφαλίζοντας, λέει, τη νίκη με 16.384.403 ψήφους έναντι 13.538.179 του αντιπάλου του.

Ποιο είναι το μυστικό; Οτι ο κύριος Πεζεσκιάν είναι μεταρρυθμιστής και έτοιμος να αλλάξει πράγματα στο Ιράν, που παραμένει δεκαετίες τώρα κάτω από τη δικτατορία των Φρουρών της Επανάστασης και των αγιατολάχ. Υποσχέθηκε μεταρρυθμίσεις στο σκληρό καθεστώς και οι συμπατριώτες του έτρεξαν στις κάλπες, μήπως και ανασάνουν από την καταπίεση. Ο αντίπαλός του, που έχασε τις εκλογές, αυτός ο κύριος Τζαλιλί, ήταν ο υποψήφιος που στήριζαν οι ιμάμηδες και οι Φρουροί της Επανάστασης. Συμπέρασμα, όπως και στην αρχή: κανένα μέτρο δεν μπορεί να χτυπήσει την αποχή από τις εκλογές. Ούτε κίνητρα ούτε τίποτε. Μόνο το διακύβευμα…