Алаша Шораның бір әңгімесі

Алаша Шораның бір әңгімесі Алаша Шора қуақылығы күшті болса керек. Жаз күні екен, мал қарай шығып келе жатса, екі аттылы жас жігіттерге кездесіпті. Жігіттер Шораны танымайды, бірақ қарт кісі болған соң қазақ әдетінше сәлем береді. Шора сәлем алып, амандасып болған соң:

Алаша Шора қуақылығы күшті болса керек. Жаз күні екен, мал қарай шығып келе жатса, екі аттылы жас жігіттерге кездесіпті. Жігіттер Шораны танымайды, бірақ қарт кісі болған соң қазақ әдетінше сәлем береді. Шора сәлем алып, амандасып болған соң:

— А, балалар, шырағым, келе жатқан жолыңызда бір үйір жылқы көзіңізге түспеді ме? — дейді. Жігіттер:

— Жоқ, ата, көре алмадық, — дейді. Шораны қуақылығы қысып кетіп, өтірік саңырау бола қалады да:

— Е, шырағым, сол екен біздің жылқы, — дейді.

Жігіттер:

— Жоқ, ата, көргеніміз жоқ дейміз, — деп, қаттырақ айтады. Сонда:

— Шырағым, е, е, балалар, сол тап біздің жылқы айғыры...