Το άλμα του αιώνα και τι απίστευτα έκανε ο Μπίμον το προηγούμενο βράδυ

Πολλές φορές πίσω από τα φανταχτερά φώτα, τα σπουδαία ρεκόρ και τους μεγάλους αθλητές που παρακολουθούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπάρχουν ιστορίες θλιβερές. Μία απ’ αυτές έρχεται από το μακρινό 1968, όταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μεξικού λίγο έλειψε να μη γίνουν ποτέ, καθώς δέκα μέρες πριν απ’ την τελετή έναρξης ο μεξικανικός στρατός είχε σφαγιάσει εκατοντάδες πολίτες οι οποίοι αντιδρούσαν στο τεράστιο κόστος των Αγώνων και ζητούσαν περισσότερη δικαιοσύνη, μόρφωση και δουλειά για όλους. Με τη χώρα να έχει πνιγεί στο αίμα έως και λίγα 24ωρα πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, η ΔΟΕ… έκανε πως δεν άκουγε. «Οι διαδηλώσεις και η βία δεν στρέφονται κατά των Ολυμπιακών Αγώνων. Ολοι θα ενωθούν και θα γιορτάσουν τους Αγώνες που είναι μια όαση σε έναν ταραγμένο κόσμο», ανέφερε μεταξύ άλλων η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή.

Οι Αγώνες τελικά έγιναν και σε εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες έμελλε να γραφτεί ιστορία σε ένα αγώνισμα. Ιστορία που ακόμα και σήμερα διατηρεί ένα ρεκόρ ακατάρριπτο. Ο Μπομπ Μπίμον, ο αμερικανός αθλητής του μήκους, έφτασε στο Μεξικό χωρίς κανείς να τον υπολογίζει πως μπορεί να φέρει επιτυχία. Κι ας είχε εκείνη τη χρονιά 22 νίκες σε 23 αγώνες που είχε δώσει. Οχι γιατί δεν ήταν καλός αθλητής, αλλά γιατί τον χαρακτήριζαν ασόβαρο σαν χαρακτήρα. Υπήρχαν μπροστά από τον νεαρό τότε Αμερικανό αθλητές θρύλοι. Ισως ούτε ο ίδιος ο Μπίμον να περίμενε ότι θα τους κερδίσει όλους. Σίγουρα, όμως, δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε, ιδιαίτερα από τη στιγμή που πέρασε τον ημιτελικό με το ζόρι. Ο Μπίμον έκανε δύο άκυρες προσπάθειες, αγχώθηκε, αλλά βρήκε έναν τρόπο μάλλον… ασυνήθιστο για να καταπολεμήσει το άγχος του λίγο πριν από το τρίτο και καθοριστικό άλμα: ήπιε μερικά σφηνάκια τεκίλα! Και τα κατάφερε.

Αρκετή περισσότερη τεκίλα ήπιε ο Μπίμον την παραμονή του τελικού. Σε αντίθεση με όλους τους άλλους αθλητές που κοιμήθηκαν νωρίς για να ξεκουραστούν, εκείνος πήρε την κοπέλα του, Γκλόρια και έκανε βόλτες στα μπαράκια πίνοντας τεκίλες. Επέστρεψαν μαζί στο δωμάτιο και αργότερα στην αυτοβιογραφία του είχε γράψει:  «Είχα διαπράξει το προπατορικό αμάρτημα στον αθλητισμό». Ξύπνησε με πονοκέφαλο και όπως ο ίδιος είχε εξηγήσει, είχε μετανιώσει που αντί να κοιμηθεί αποφάσισε να βγει έξω. Οταν έφτασε η ώρα του αγώνα, ο Αμερικανός πηδούσε τέταρτος. Και οι τρεις που είχαν προηγηθεί είχαν κάνει άκυρες προσπάθειες και ο ίδιος προσπάθησε να συγκεντρωθεί όσο περισσότερο μπορούσε, ρίχνοντας παράλληλα μπόλικο νερό στο πρόσωπό του για να φύγει η αίσθηση της τεκίλας από το προηγούμενο βράδυ. «Μην κάνεις άκυρο, δεν πρέπει να κάνεις άκυρο», έλεγε στον εαυτό του. Αυτό που ακολούθησε απλά… πάγωσε τον χρόνο. Ο Μπίμον έλαβε θέση στον διάδρομο, πήρε μια βαθιά αναπνοή και άρχισε να τρέχει προς το σκάμμα. Εκανε το τέλειο πάτημα μπροστά από τη βαλβίδα και άρχισε να εκτινάσσεται. Εφτασε εκεί που δεν είχε φτάσει κανείς.

Ο Μπίμον βγήκε από το σκάμμα και άρχισε να χοροπηδάει σαν τρελός. Πέρασε μπροστά από τους κριτές που τον κοιτούσαν αποσβολωμένοι. Κανείς εκείνη τη στιγμή, ούτε καν ο ίδιος, δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσο είχε πηδήξει. Είχε καταλάβει πως είχε κάνει ένα τεράστιο άλμα, όμως δεν μπορούσε καν να φανταστεί πού έφτασε. Οταν ο πίνακας έγραψε 8.90 μέτρα ο κόσμος άρχισε να παραληρεί και ο ίδιος ούρλιαζε: «Τι έκανα; Δεν είναι δυνατόν. Εγώ δεν μπορώ να πηδήξω τόσο μακριά». Αμέσως μετά πήγαν κοντά του δύο από τους μεγάλους αντιπάλους του και μεγάλα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Ο Οβανεσιάν του είπε «με τέτοια επίδοση μας έκανες όλους να φαινόμαστε παιδάκια», για να έρθει ο Ντέιβις και να του πει το… μυθικό: «Συγχαρητήρια, αλλά να ξέρεις ότι κατέστρεψες το αγώνισμα».

Το ολυμπιακό ρεκόρ του Μπίμον είναι πλέον… στοιχειωμένο και αμφίβολο αν θα το σπάσει κάποιος. Από το 1968 κρατάει και παρά το γεγονός πως δεν αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ (άλλο… στοιχειωμένο ρεκόρ αυτό), παραμένει ακόμα και σήμερα το μεγαλύτερο άλμα που έχει υπάρξει σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Κάτι ανεπανάληπτο, ακόμα και αν αργότερα αποδείχτηκε πως βοήθησε πολύ σε αυτό το υψόμετρο του Μεξικού και ο ούριος άνεμος. Για να σπάσει το ρεκόρ του Μπίμον γενικά στο μήκος πέρασαν 23 χρόνια, όταν ο Καρλ Λιούις έκανε 8.91 μ. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1991 στο Τόκιο. Λεπτά αργότερα ο Μάικ Πάουελ, παγκόσμιος ρέκορντμαν έως και σήμερα, απάντησε με 8.95 μ. Ο Μπίμον δεν πέτυχε ποτέ ξανά κάτι ανάλογο στην καριέρα του. Μάλιστα, μετά το Μεξικό καλύτερή του επίδοση ήταν τα 8,22μ. Αλλά έτσι κι αλλιώς η καριέρα του δεν κράτησε πολύ. Μόλις στα 25 του αποφάσισε να  αποσυρθεί και να το… γυρίσει στο μπάσκετ, με τους Φοίνιξ Σανς μάλιστα να τον επιλέγουν στο ντραφτ! Δεν τον ενδιέφερε κάτι άλλο στο μήκος. Αρκούσε που ο κόσμος θυμόταν το «άλμα του αιώνα».