Ισορροπώντας στο ανέφικτο

Η πτήση στους αιθέρες έμοιαζε με ένα ταξίδι στον μύθο. Από τη μία η πρόκληση των έξι μέτρων, ένα φράγμα που αν το περάσεις, τότε μπορείς να λες «είμαι ξεχωριστός επικοντιστής». Από την άλλη, η αέναη προσπάθεια να ξεπεράσει τον εαυτό του, να γίνει ο Εμμανουήλ Καραλής κομμάτι της ιστορίας του αθλήματος. Με μια πλαστικότητα στις κινήσεις που θα ζήλευε και ο καλύτερος γυμναστής ενόργανης,  χάιδεψε τον πήχη και αυτός του αρνήθηκε να πέσει παρά τις ελάχιστες ταλαντώσεις. Οι μύθοι, όντως, κρύβουν γοητεία και πλέον ο Μανόλο συγκαταλέγεται στους αθλητές που σαγηνεύουν αφειδώλευτα το ευρύ κοινό. Να είναι, άραγε, αυτό το ατόφιο χαμόγελό του, που θαρρείς και το δείχνει μολονότι ακόμη βρίσκεται στον αέρα και ετοιμάζεται για τη γλυκιά προσγείωση;

Ο Καραλής με την όλη του διαδρομή ισορροπεί στο ανέφικτο. Περπατά σταθερά, συνήθως με ήρεμα βήματα και στις οθόνες των ματιών μας βελτιώνεται καθημερινά. Πώς αντιδρά; Κάτι μέσα του τον πνίγει. Μα ναι, είναι αυτή ταλαιπώρια των όσων, μεταξύ άλλων, άκουγε χρόνια και χρόνια. «Μου είχαν πει ότι οι μαύροι δεν κάνουν άλμα επί κοντώ. Τώρα είμαι ο πρώτος μαύρος άλτης με άλμα πάνω από τα έξι μέτρα! Μην εγκαταλείπετε ποτέ τα όνειρά σας», ήταν η ανάρτηση που έκανε στη Σιλεσία, αμέσως μετά το σπουδαίο κατόρθωμά του. Είναι η πίκρα που εξωτερικεύεται. Τώρα, όλοι του χτυπούν την πλάτη, τον συγχαίρουν δημοσίως και στα social media, οι πάντες γίνονται ειδικοί και επιδιώκουν να πάρουν κάτι από τη λάμψη αυτού του χρυσού παιδιού. Ακόμη και οι κυβερνώντες – αυτό δεν συνηθίζουν άλλωστε οι (εκάστοτε) πολιτικοί;

Η σπουδή του Καραλή να τρυπήσει το ταβάνι του, ασφαλώς και θα μνημονεύεται για χρόνια. Μιλά για όνειρα και ασφαλώς τα δικά του πλέον ξεκουράζονται και ντύνονται με τα ρούχα της πραγματικότητας. Το… εξάρι, το νούμερο που εξιτάρει κάθε άλτη του επί κοντώ, είναι τα φτερά που θα δώσουν περαιτέρω ώθηση σε έναν αθλητή που προτιμά να μη ζει μάταια. Αλλά να το παλεύει και ίσως να αγωνίζεται… μάταια! Υπερβολή; Ισως. Αλλά στον αντίποδα, μπροστά του δείχνει να βρίσκει έναν… τοίχο! Ο ποιητής του επί κοντώ και καλός φίλος του Καραλή, ο Μόντο Ντουπλάντις, είναι ο αντίπαλος που ουδείς θέλει να έχει στο διάβα του. Αν δεν υπήρχε αυτός; Τότε ο έλληνας υπεραθλητής θα ήταν έτοιμος στο πέλαγο της αθλητικής του ζωής να βρει το αστέρι που θα τον οδηγούσε στην κορυφή. Δύσκολο να την πιάσει τώρα, σχεδόν απίθανο. Ο σουηδός άλτης, κατευθείαν από τις… ευκολίες και απολαύσεις της Σαντορίνης, γεφύρωσε την απόσταση με την Πολωνία και με το 6,26 θύμισε σε όλους πως τα ρεκόρ του είναι για να σπάνε. Από τον ίδιο και μόνο. Εκλεψε τη δόξα από τον Καραλή, όπως κάποτε ο Μπούμπκα δεν άφηνε τους ξεχωριστούς γάλλους άλτεις Ουβιόν και Βινιερόν να διεκδικήσουν χρυσά μετάλλια ή όπως ο Γιουσέιν Μπολτ με τα τρία συνεχή χρυσά στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στο 100άρι, έλεγε «μείνε στην τρίτη ή τη δεύτερη θέση» στον καταπληκτικό Τζάστιν Γκάτλιν. Ενα χαμηλότερο σκαλί του βάθρου που ενίοτε μοιάζει με πρώτο. Γιατί απλά η κορυφή είναι θέση αριθμημένη που φέρει το όνομα του Ντουπλάντις. Κάτι σαν τον δικό μας, τον μοναδικό Μίλτο Τεντόγλου στο μήκος που μόνο όταν… βαρεθεί θα δώσει ελπίδες στους διώκτες του!

Και ο Καραλής συνεχίζει τις πτήσεις. Βέβαιος πως θα έρθουν και άλλες στιγμές σημαντικές. Οπως στο Παρίσι και το χάλκινο μετάλλιο που τον έκανε να αποτινάξει από πάνω το άγχος. Ολα τα μπορεί αυτό το υπέροχο παιδί. Στο μέλλον δε, η μνήμη, αυτή η ξεδοντιασμένη γριά, σίγουρα θα συνηγορεί πως μας ανήκουν και όσα δεν ζήσαμε. Τα χρυσά που δεν θα κατακτήσει ο Μανόλο, τα δικαιούται και είναι δικά του για όλα όσα μας κάνει να νιώθουμε όταν τον αντικρίζουμε στους στίβους…