«Το Μον Παρνές είναι η Ακρόπολη που μας αξίζει»

Πέρα από αρχιτέκτονας άνετα περνά και για μυθοπλάστης. Ή queer σεναριογράφος με πρωταγωνίστρια των ιστοριών του την Αθήνα. Την πόλη των αρχαιολογικών διαστρωματώσεων, πεδίο πολυκύμαντων πληθυσμιακών περιπετειών και τόπο διαφορετικών πολιτισμικών αντεκδικήσεων.

Ο Αγγελιδάκης, αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης, επιμελητής και συγγραφέας, έχει επανειλημμένως αμφισβητήσει το τελικό προϊόν της αρχιτεκτονικής, αντιστρέφοντας την κανονική ακολουθία εκείνη που από την αναπαράσταση του κτιρίου προχωρά στην υλοποίησή του. Αντίθετα, συχνά αφετηρία του είναι κάποιο υπάρχον κτίριο για το οποίο στη συνέχεια δημιουργεί μοντέλα, ταινίες, ερείπια, εγκαταστάσεις ή εναλλακτικές ιστορίες, θολώνοντας έτσι τα όρια ανάμεσα στα γεγονότα και τη μυθοπλασία και αμβλύνοντας τις αντιθέσεις ανάμεσα στο πραγματικό και το εικονικό.

Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Εχει πτυχίο Αρχιτεκτονικής από το Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής της Νότιας Καλιφόρνιας και μεταπτυχιακό τίτλο στον Ανώτερο Αρχιτεκτονικό Σχεδιασμό από το Πανεπιστήμιο Columbia. Ως καλλιτέχνης παρουσίασε ανάμεσα στην «documenta14» στην Αθήνα και το Κάσελ το πολυλειτουργικό σύστημα καθισμάτων για τον κύκλο περφόρμανς και ομιλιών «Parliament of Bodies» του Paul Β. Preciado. Το σύστημα αυτό μεταμορφώθηκε σε κίονες αρχαιοελληνικού ναού που σκόρπισαν στο διαμέρισμα-στούντιό του στην Αθήνα. Και λόγω της ζεστής ημέρας αντιπρότεινε αντί του καφέ μία αναβράζουσα ταμπλέτα καταλυτών για ενέργεια. Η πρόταση δεκτή και η συζήτηση κύλησε άνετα πάνω στο ιδιαίτερο ντιζάιν των καθιστικών του:

Το 1994 φοιτητής στο Columbia μίλησα για την «αυθαίρετη αρχιτεκτονική» της Αθήνας. Ηταν το πρότζεκτ για τα δυτικά προάστια, από όπου περνούσε από το Περιστέρι το λεωφορείο 704 με κατεύθυνση προς Νέα Ζωή. Μπήκα στο 704 για να δω που πηγαίνει η Νέα Ζωή. Ηταν ένα δρομάκι, σαν χωριάτικο, μέσα στον αστικό ιστό που είχε μείνει από τα αυθαίρετα του παρελθόντος. Ηταν ό,τι είχε μείνει από το πολεοδομικό σχέδιο για την υποδοχή των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής και το μεταπολεμικό σχέδιο Μάρσαλ. Συνέχισα να ερευνώ πολεοδομικά σχέδια της Αθήνας στο αρχιτεκτονικό αρχείο του Columbia και είδα μία ιστορία των αυθαίρετων κτισμάτων που δημιουργούσαν τον σύγχρονο αθηναϊκό ρυθμό. Η αναρχία τους δίνει ταυτότητα στην πόλη.

Οι κίονες στον χώρο ήταν μέρος του πρότζεκτ που παρουσίασα στο Παρίσι το 2022. Αναφερόταν σε έναν Στυλίτη μοναχό που δεν θέλει να στέκεται αλλά να ξαπλώνει στα μαλακά. Αυτά τα έπιπλα τα ονόμαζα «Σύστημα του Οικιακού Στυλίτη». Είναι ένα πρότζεκτ που το δείχνω σε επεισόδια. Η δουλειά μου δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στη θεωρία, είναι και χρηστική. Την καταλαβαίνεις όταν τα χρησιμοποιείς και τα ζεις. Τώρα είμαστε στο σύστημα «μετά το μπάτσελορ πάρτι», εννοώντας την επομένη από το τεχνητό πρόσχαρο πάρτι της Αθήνας του 2004, που το ακολούθησαν ο θυμός και το σημερινό ξέφτι.

Ενα από τα πρόσφατα πρότζεκτ μου έχει τη μορφή περιοδικού, το «Sissy». Το μέγεθος του περιοδικού είναι επηρεασμένο από τα «Μανίνα» και «Κατερίνα». Οταν πήγαινα να τα αγοράσω, δεκαετία του 1970, στο περίπτερο μου έλεγαν ότι δεν είναι για αγόρια. Στο «Sissy» βάζω τα κριτικά μου κείμενα με graphic προσθήκες στον σχεδιασμό των τευχών. Για παράδειγμα, η άποψή μου για το πώς η Αθήνα εξακολουθεί να μετασχηματίζεται, αναποφάσιστη ανάμεσα στη δυτική και την α λα τούρκα επίδραση, έχει καταγραφεί στο τεύχος «Keeping up with the Athenians». Το «Sissy» είναι η queer προσέγγιση της Ιστορίας, όπου εξηγώ ότι η Ελληνική Επανάσταση ήταν ιδέα της θεάς Αθηνάς, η οποία είχε αρχίσει να βλέπει τη χώρα της να πέφτει σε παρακμή και τους κατοίκους της να γίνονται υπάλληλοι των Οθωμανών. Αποφάσισε να φτιάξει την πρωτεύουσα και επειδή η θεά Αθηνά έβλεπε πολλές ώρες το τηλεριάλιτι «The Kardashians» επέλεξε για πρωταγωνιστές της ήρωες που το όνομά τους αρχίζει από Κ. Πήρε λοιπόν τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια και τους έβαλε εκεί να στήσουν μια επανάσταση. Πολύ αργότερα διάλεξε τον Καραμανλή, για να μας βάλει στην Ευρώπη. Και πρόσφατα κατάλαβα ότι η θεά Αθηνά ήθελε αυτά τα δύο συστήματα να αποτελούν ένα πιο ανακατεμένο μείγμα και έφερε τον Κασσελάκη. Ο οποίος ενώ μοιάζει ότι είναι α λα φράνκα, είναι με τη μεριά των α λα τούρκα. Και είναι η πρώτη φορά που έχουμε πολιτικό μείγμα που δεν αναφέρεται στο κλασικό.

Το «Sissy» περιέχει queer αναλύσεις θεμάτων που αφορούν την αρχιτεκτονική. Στο «anti-Acropolis», αναφέρομαι στο Καζίνο που πήγε να φτιάξει ο Καραμανλής στο Μον Παρνές. Είναι το πιο άτυχο κτίριο της Αθήνας. Αρχικά χτίστηκε ως διαφήμιση για την ψευδο-ανθούσα οικονομία της δεκαετίας του ’60, ένα ξενοδοχείο για τους πλούσιους που προτιμούσαν το βουνό από την παραλία. Προφανώς κανείς δεν το αντιμετώπισε έτσι, εκτός από τον άνθρωπο που το έκανε πραγματικότητα, τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Χρεοκόπησε σχεδόν αμέσως, γεγονός που σηματοδότησε την καθοδική του πορεία με χρεοκοπίες και μετατροπές για να λειτουργήσει ξανά ως καζίνο. Μετά ήρθαν οι σεισμοί και οι πυρκαγιές και περισσότερη κακοτυχία. Σήμερα βρίσκεται ένα ερείπιο πάνω στο βουνό. Η οικονομική δυσκολία της λειτουργίας του Καζίνου τελικά έγινε πορτρέτο της πόλης, επομένως αυτό είναι η σωστή Ακρόπολη που μας αξίζει.

Info

https://angelidakis.com/