عفو بین الملل: حملات جدی بر حقوق زنان و دختران در افغانستان زندهگی زنان را تحت تأثیر قرار دادهاست
به ادامه نگرانیها از وضع محدودیتهای روزافزون حکومت طالبان بر زنان و دختران در افغانستان، عفو بینالملل خواهان لغو فوری تمامی فرامینی حاکمان فعلی افغانستان شده که بهگفته این سازمان بر اساس آن حقوق بشر به ویژه حقوق زنان و دختران نقض شدهاست.
این سازمان ناوقت روز چهارشنبه در حساب اکس (توئتر سابق) خود گفته، حملات جدی بر حقوق زنان و دختران در افغانستان صورت گرفته که تمامی بخشهای زندهگی زنان را تحت تأثیر قرار دادهاست.
این نگرانیها در حالی مطرح شده که در قانون امر به معروف و نهی از منکر طالبان که در ماه اگست امسال توشیح و به گونه رسمی در جریده منتشر شد، صدای زنان "عورت" خوانده شدهاست.
خالد حنفی سرپرست وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان به تازهگی یکبار دیگر تأکید کرده که "وقتی یک زن بالغ در حال نماز خواندن است زمانیکه یک زن بالغ دیگر از پیشروی او میگذرد، زن نمازخوان اجازه ندارد که به صدای بلند الحمدالله و سبحانالله بگوید".
این محدودیتهای روزافزون حکومت طالبان شماری از زنان در داخل افغانستان و فعالان حقوق بشر را به شدت نگران کردهاست.
مرسل یکی از این خانمها از شهر کابل به رادیو آزادی گفت، بهخاطر افزایش این محدودیتها در تلاش بیرون شدن از کشور است:
"اسلام را اینها یک وسیله برای منافع شخصی خود شان ساخته اند، ما حتی از قلب از طالب متنفر هستیم، محدودیتهای شان هم نگرانکننده و هم خسته کنندهاست، ما پیش از طالبان هم مسلمان بودیم و بعد از آن هم خواهیم بود، خودم از شرایط فعلی زیاد خسته شدیم، کوشش میکنم راه بیرون رفت پیدا شود که کشور را ترک کنم."
سپوژمی غرنی یک باشنده ولایت غزنی نیز گفتنیهای مشابهی دارد: "قسمیکه پیشرفت یک کشور به موجودیت زن و مرد وابسته است و زمانیکه یک قشر بزرگ جامعه خانهنشین میشود و هر گونه محدودیت تا اینکه صداهای شان منع میشود، این سبب عقب ماندن خود زنان و کشور میشود."
در این حال گلثوم کامیار یکی از فعالان حقوق بشر وضع قوانین و محدودیتهای روز افزون طالبان در برابر زنان به ویژه مسایل دینی را سبب دلسردی و دوری شدن زنان از دین و اسلام عنوان میکند:
"ممکن است که این زنستیزی و دینستیزی که در هیچ کتابی نیامده و طالبان آنرا از آدرس دین وضع میکنند سبب دلسردی و دورشدن زنان افغانستان از دین اسلام شود، این قانونهای بیشرمانه زنان را به انزوا میکشاند و حتی زنان به خشونتهای خانوادهگی دچار میشوند، باید همه زنان فعال حقوق بشر صدای خود را بلند کنند و سازمان ملل در برابر این قانونها سکوت نکند."
طالبان پس ازحاکمیت دوبارهشان بر افغانستان محدودیتهای زیادی را بر زنان و دختران وضع کردهاست.
وضع ممنوعیت بر آموزش دختران بالاتر از صنف ششم، ممنوعیت رفتن زنان و دختران به پوهنتون، برکنار کردن زنان از بسیاری از ادارات دولتی و ممنوع کردن کار زنان آرایشگر، ممنوعیت بر رفتن زنان به پارکهای تفریحی، کلپهای ورزشی و حمامها از مواردی اند که حکومت طالبان در سه سال گذشته بر زنان وضع کردهاست.
هرچند شماری زیاد از کشورها و سازمانهای بینالمللی خواهان برطرف کردن این محدودیتها بر زنان و دختران از سوی طالبان در افغانستان شدهاند، اما ظاهراً نهتنها این خواستها از سوی حکومت طالبان پذیرفته نشده، بلکه آنان محدودیتها بر زنان و دختران را روز به روز افزایش میدهند.
این سازمان ناوقت روز چهارشنبه در حساب اکس (توئتر سابق) خود گفته، حملات جدی بر حقوق زنان و دختران در افغانستان صورت گرفته که تمامی بخشهای زندهگی زنان را تحت تأثیر قرار دادهاست.
این نگرانیها در حالی مطرح شده که در قانون امر به معروف و نهی از منکر طالبان که در ماه اگست امسال توشیح و به گونه رسمی در جریده منتشر شد، صدای زنان "عورت" خوانده شدهاست.
خالد حنفی سرپرست وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان به تازهگی یکبار دیگر تأکید کرده که "وقتی یک زن بالغ در حال نماز خواندن است زمانیکه یک زن بالغ دیگر از پیشروی او میگذرد، زن نمازخوان اجازه ندارد که به صدای بلند الحمدالله و سبحانالله بگوید".
این محدودیتهای روزافزون حکومت طالبان شماری از زنان در داخل افغانستان و فعالان حقوق بشر را به شدت نگران کردهاست.
مرسل یکی از این خانمها از شهر کابل به رادیو آزادی گفت، بهخاطر افزایش این محدودیتها در تلاش بیرون شدن از کشور است:
"اسلام را اینها یک وسیله برای منافع شخصی خود شان ساخته اند، ما حتی از قلب از طالب متنفر هستیم، محدودیتهای شان هم نگرانکننده و هم خسته کنندهاست، ما پیش از طالبان هم مسلمان بودیم و بعد از آن هم خواهیم بود، خودم از شرایط فعلی زیاد خسته شدیم، کوشش میکنم راه بیرون رفت پیدا شود که کشور را ترک کنم."
سپوژمی غرنی یک باشنده ولایت غزنی نیز گفتنیهای مشابهی دارد: "قسمیکه پیشرفت یک کشور به موجودیت زن و مرد وابسته است و زمانیکه یک قشر بزرگ جامعه خانهنشین میشود و هر گونه محدودیت تا اینکه صداهای شان منع میشود، این سبب عقب ماندن خود زنان و کشور میشود."
در این حال گلثوم کامیار یکی از فعالان حقوق بشر وضع قوانین و محدودیتهای روز افزون طالبان در برابر زنان به ویژه مسایل دینی را سبب دلسردی و دوری شدن زنان از دین و اسلام عنوان میکند:
"ممکن است که این زنستیزی و دینستیزی که در هیچ کتابی نیامده و طالبان آنرا از آدرس دین وضع میکنند سبب دلسردی و دورشدن زنان افغانستان از دین اسلام شود، این قانونهای بیشرمانه زنان را به انزوا میکشاند و حتی زنان به خشونتهای خانوادهگی دچار میشوند، باید همه زنان فعال حقوق بشر صدای خود را بلند کنند و سازمان ملل در برابر این قانونها سکوت نکند."
طالبان پس ازحاکمیت دوبارهشان بر افغانستان محدودیتهای زیادی را بر زنان و دختران وضع کردهاست.
وضع ممنوعیت بر آموزش دختران بالاتر از صنف ششم، ممنوعیت رفتن زنان و دختران به پوهنتون، برکنار کردن زنان از بسیاری از ادارات دولتی و ممنوع کردن کار زنان آرایشگر، ممنوعیت بر رفتن زنان به پارکهای تفریحی، کلپهای ورزشی و حمامها از مواردی اند که حکومت طالبان در سه سال گذشته بر زنان وضع کردهاست.
هرچند شماری زیاد از کشورها و سازمانهای بینالمللی خواهان برطرف کردن این محدودیتها بر زنان و دختران از سوی طالبان در افغانستان شدهاند، اما ظاهراً نهتنها این خواستها از سوی حکومت طالبان پذیرفته نشده، بلکه آنان محدودیتها بر زنان و دختران را روز به روز افزایش میدهند.