Βερολίνο – Μόσχα

Η γερμανική μυθολογία, τόσο η λαϊκή όσο και η λόγια, προσμετράται στις σημαντικότερες του είδους της στην ιστορία του πολιτισμού. Διαθέτει δε, ως προς το σκέλος της που προέρχεται από τον σκανδιναβικό Μεσαίωνα, το πρόσθετο χαρακτηριστικό ότι επηρέασε βαθιά τη γερμανική εθνογένεση και τη διαμόρφωση ταυτότητας και συνείδησης. Φαίνεται ότι όλα αυτά συναρπάζουν, δικαίως, ακόμα και σήμερα, πολλούς που επιχειρούν να προσθέσουν τη δική τους συμβολή σε αυτή την αλυσίδα αιώνων, κάτι που δείχνει ότι μόλις έπραξε και η επί πολλά χρόνια καγκελάριος της χώρας Ανγκελα Μέρκελ με την αυτοβιογραφία της, της οποίας η μυθοπλαστική διάσταση έχει μάλλον πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από εκείνη της καταγραφής της ιστορικής πραγματικότητας, όπως προκύπτει από τα μέχρι στιγμής γνωστοποιημένα αποσπάσματά της. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το σύνολό τους. Αφορά όμως εκείνα που πραγματικά μετράνε και που σήμερα «καίνε» κυριολεκτικά τον κόσμο.

Την ώρα που αυτή η αυτοβιογραφία φτάνει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, η κυβέρνηση που διαδέχθηκε εκείνη της Μέρκελ στην εξουσία στο Βερολίνο έχει πολύ μεγαλύτερα βάσανα από το να νομιμοποιήσει τα πεπραγμένα της όπως κάνει η πρώην καγκελάριος. Σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών της χώρας, αυτή τη στιγμή, καταρτίζεται ένας νέος επικαιροποιημένος κατάλογος καταφυγίων σε όλη την επικράτεια της χώρας, για χρήση σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τι σημαίνει αυτό; Ενα και μόνο: πόλεμο με τη Ρωσία. Και όχι όπως τον ξέραμε μέχρι την περασμένη εβδομάδα, αλλά με την προσθήκη της χρήσης των νέων «αόρατων» ταχύτατων πυραύλων της Μόσχας που δοκιμάστηκαν στην Ουκρανία, που έχουν τη δυνατότητα να φέρουν πυρηνική κεφαλή και που έκαναν ξαφνικά τους πάντες να τρέμουν. Υστερα από αυτή τη δοκιμή ήταν που η Γερμανία μετράει τα καταφύγιά της. Και το μέτρημα δεν βγαίνει καθόλου καλά: σχεδόν 85 εκατομμύρια Γερμανοί με τέτοιες υποδομές κατάλληλες για λιγότερο από το 0,5% του πληθυσμού. Ετσι, ένα γιγάντιο πρόγραμμα κατασκευής τέτοιων υποδομών, δημόσιων και ιδιωτικών, φαίνεται να βρίσκεται στα σπάργανα.

Ομως εδώ υπάρχει ένα ερώτημα που δεν μπορεί να μένει αναπάντητο: πώς έφτασε η Γερμανία και η Ευρώπη σε αυτή την κατάσταση; Πώς είναι δυνατόν πριν από λίγα χρόνια και για πολύ μεγάλο διάστημα το Βερολίνο να έκανε μπίζνες δισεκατομμυρίων με τη Μόσχα, που τις είχε επιβάλει διά σιδηράς χειρός σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία και εξανάγκασε να γίνει με το ζόρι πελάτης της ρωσικής ενέργειας και τώρα, ξαφνικά, να αναζητά καταφύγια για προστασία από ρωσικούς πυραύλους; Αυτό το ερώτημα θα όφειλε να απαντήσει η αυτοβιογραφούμενη πρώην καγκελάριος, η οποία περί άλλα τυρβάζει. Και όσα λέει σχετικά με το θέμα είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να διασώσει την ήδη καταρρακωμένη υστεροφημία της.

Πρώτα υποστηρίζει παιδαριώδεις θεωρίες για το τι δεν έγινε στον καιρό της: «Ηταν σαφές σε μένα ότι ο πρόεδρος Πούτιν δεν θα έμενε άπραγος και θα παρακολουθούσε την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ […] η Ουκρανία δεν θα ήταν τόσο προετοιμασμένη όσο ήταν τον Φεβρουάριο του 2022». Και μετά επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα: γιατί έγινε στρατηγικός εταίρος της Μόσχας; Εκανε, λέει, «ό,τι περνούσε από το χέρι της για να εξασφαλίσει ειρηνικά μέσα συνεργασίας με τη Ρωσία». Αυτό ήταν λοιπόν. Οχι ότι έκανε μπίζνες, που τις επέβαλε σε όλη την Ευρώπη, εις βάρος αυτής αλλά προς όφελος της γερμανικής βιομηχανίας που τις απαίτησε και τις επέβαλε και που μόνον ο πόλεμος του Πούτιν έφερε τον τερματισμό τους. Στα χρόνια της Μέρκελ, η Ευρώπη αναγκάστηκε να εξαρτηθεί από τη Ρωσία σε πρωτοφανή κλίμακα προς όφελος της γερμανικής οικονομίας, μα με τεράστιο και πολλαπλό κόστος. Το Βερολίνο κατασκεύασε δύο αγωγούς φυσικού αερίου απευθείας με τη Ρωσία. Ο πόλεμος τα διέλυσε όλα αυτά. Αυτή ήταν η κληρονομιά της «ευρωπαίας» Μέρκελ. Και, βέβαια, τα καταφύγια, που τώρα θα χτιστούν κατά χιλιάδες…