حکمرانی بدون جنگ در نگاه سعدی، افلاطون، پاسکال و سن تسو

در «وقتِ جنگ»، فیلسوف باید «دایه‌دایه گویان»، آمادهٔ رزم شود و این بار «بی‌نبرد» (خشونت) به جنگِ با «جُغدِ جنگ و مرغوای او»، در برابر جنایتکاران حاکم بر جهان، بشتابد و باز محیی‌الدین‌وار، این بار به حاکمان یادآوری کند که حکومت بدون حکمت محکوم به نابودی است.