Η Συρία στο χείλος της αβύσσου
Τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας στη Συρία απoτελούν άλλη μια απόδειξη του πώς ο πόλεμος που ξεκίνησε την 7η Οκτωβρίου 2023 εξελίσσεται σε θρυαλλίδα καταιγιστικών εξελίξεων σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Το συντριπτικό πλήγμα που δέχθηκαν οι στρατιωτικές υποδομές της Χεζμπολάχ και του Ιράν στον Λίβανο και πέραν αυτού σήμανε ότι το καθεστώς Ασαντ γινόταν ευάλωτο όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια έναντι των εντός Συρίας αντιπάλων του.
Επιπλέον, η Ρωσία, της οποίας η παρέμβαση μαζί με το Ιράν είχε διασώσει το 2015 το καθεστώς Ασαντ από κατάρρευση, δεν είναι πλέον σε θέση να παράσχει την ίδια στρατιωτική βοήθεια, δεδομένου και του πολέμου στην Ουκρανία.
Η απώλεια του Χαλεπίου και της Χάμα από τις δυνάμεις προσκείμενες στο καθεστώς Ασαντ υπήρξαν εντυπωσιακές, καθώς η αντίσταση των κυβερνητικών δυνάμεων υπήρξε ελάχιστη.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι καθόλη την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου το Χαλέπι δεν έπεσε ποτέ ολόκληρο στα χέρια των αντικαθεστωτικών, ενώ η Χάμα, προπύργιο της ισλαμιστικής αντιπολιτεύσεως στη Συρία, παρέμεινε υπό τον έλεγχο του καθεστώτος Ασαντ.
Είναι ενδιαφέρουσα και η προσπάθεια των διάφορων τζιχαντιστικών οργανώσεων που συμμετέχουν στις επιχειρήσεις να επαναπροσδιορίσουν τη διεθνή τους εικόνα.
Οι κατηγορίες περί συνεργασίας ή και υποκινήσεως από το Ισραήλ οδήγησαν στον χρονισμό των επιχειρήσεων σύμφωνα με τις εξελίξεις στον Λίβανο.
Η επίθεση στο Χαλέπι έλαβε χώρα μόλις ανακοινώθηκε η ανακωχή μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ, καθώς οι επιτιθέμενοι δεν ήθελαν να φανούν ότι ντε φάκτο συνεργάζονται με το Ισραήλ επιχειρώντας εναντίον κοινών αντιπάλων.
Ο ηγέτης της συνδεδεμένης με την Αλ Κάιντα Οργανώσεως για την Απελευθερώση της Συρίας Αμπού Μοχάμεντ αλ Τζαουλάνι (πολεμικό ψευδώνυμο του Αχμέτ Χουσεΐν αλ Σάραα) επιχειρεί να αποσείσει την εικόνα του τζιχαντιστή τρομοκράτη και να παρουσιαστεί ως «υπεύθυνος κυβερνήτης», υποσχόμενος ακόμη και την αυτοδιάλυση της οργανώσεώς του στα πλαίσια μιας πιθανής συμφωνίας.
Παρά την αφειδή υποστήριξη που έλαβε από την Τουρκία και άλλα κράτη, χαρακτηριστική είναι και η προσώρας αποφυγή της αντιπαραθέσεως με τις κουρδικές δυνάμεις στη Βόρεια και Βορειοανατολική Συρία με σκοπό να καθησυχάσει και τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες συνεργάζονται με τους Κούρδους της Συρίας.
Μέχρι σήμερα ο Μπασάρ αλ Ασαντ απέφυγε να προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση συμφιλιωτικού χαρακτήρος και διεκδίκησε την αυτονόμηση του καθεστώτος του από τα ιρανικά και ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή παρά την εμφανή σε όλους πλέον αδυναμία του.
Ενώ η απειλή ενός τζιχαντιστικού καθεστώτος υπό το Ισλαμικό Κράτος οδήγησε κατά το παρελθόν τις μειονότητες της Συρίας να συνταχθούν με το κατά τα άλλα απεχθές καθεστώς Ασαντ, η ίδια ταύτιση δεν φαίνεται να λειτουργεί υπό τις παρούσες συνθήκες.
Μεταξύ των Αλεβιτών και των χριστιανών της Συρίας επικρατεί απογοήτευση, ίσως και παραίτηση. Μια χώρα καθημαγμένη, με την ικμάδα του πληθυσμού της πρόσφυγες εγκατεσπαρμένους στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή στα πρόθυρα του χάους.