Πρόεδρος

«Εγώ θα διάλεγα τον Διονύση Σαββόπουλο. Φαντάσου στο ύπατο αξίωμα ο άνθρωπος που συνέλαβε και απέδωσε ποιητικά ό,τι μας πλήγωσε και ό,τι μας φώτισε επί εξήντα χρόνια! Που αντιστάθηκε με κόστος όχι μόνο στη χούντα αλλά και σε κομματικές γραμμές, σε πονηρούς πολιτευτές, σε φαρμακερούς κωλοέλληνες…».

«Ο Σαββόπουλος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Πας καλά; Μαύρα μεσάνυχτα έχεις προφανώς για τη δουλειά. Να δέχεσαι καθημερινά ξένους πρέσβεις, εκπροσώπους φορέων και οργανώσεων, να οργώνεις την Ελλάδα και τον κόσμο, να ακούς τις πιο πληκτικές ομιλίες, να στέκεσαι κλαρίνο σε παρελάσεις. Να μην σε αφήνουν στιγμή μόνο σου – και για καφέ να θες να πας με έναν φίλο σου, στο διπλανό τραπέζι να κάθονται αστυνομικοί της προσωπικής σου φρουράς…».

«Συνηθίζεται».

«Ο στενός κορσές; Εστω. Ελα που πρέπει να διαβάζεις κάθε νομοσχέδιο και προεδρικό διάταγμα. Απαιτείται νομική παιδεία ώστε να κατανοείς τις λεπτομέρειες, στις οποίες συχνά κρύβεται ο διάβολος. Επικυρώνει, θα μου πεις, ο Πρόεδρος τις αποφάσεις της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Να μην καταλαβαίνει τουλάχιστον τι υπογράφει;».

«Ενας μεγάλος καλλιτέχνης στην κορυφή θα έδινε τον τόνο. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάμβανε το επιτελείο του».

«Θα ήταν δηλαδή αχυράνθρωπος…».

«Σύμβολο!».

«Πες ότι ξεσπούσε μείζων κρίση. Πώς θα έφερνε βόλτα ο Σαββόπουλος τους αρχηγούς των κομμάτων; Πώς θα έκανε λεπτούς χειρισμούς ώστε να προκύψει κάποια λύση; Τραγουδώντας; Το καλοκαίρι του 2015, διαπιστώνοντας ότι το δημοψήφισμα που είχε εξαγγείλει η τότε κυβέρνηση παραβίαζε τους συνταγματικούς κανόνες, αποτελούσε παρωδία, θα τα βροντούσε. Θα παραιτούνταν. Και θα τον διαδεχόταν – άλλο που δεν θα ‘θελε – η Πρόεδρος της Βουλής. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ο Προκόπης Παυλόπουλος – ας του το δώσουμε ύστερα από τόσα χρόνια – έσφιξε τα δόντια και την κρίσιμη ώρα τηλεφώνησε στον Ολάντ. Ετσι αποφύγαμε τα χειρότερα».

«Πρέπει άρα ο Πρόεδρος να είναι πολιτικός. Και μάλιστα παλιά καραβάνα»

«Να ξέρει τα κόλπα. Να έχει πονηριά και μετριοπάθεια. Εάν διαθέτει και προσωπική λάμψη, ευρύτερη ακτινοβολία, τόσο το καλύτερο.

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου θα περάσει στην Ιστορία ως η πρώτη γυναίκα πρώτη πολίτις. Η εμπειρία της ωστόσο από το δικαστικό σώμα σίγουρα τη βοηθά στην άσκηση των καθηκόντων της».

«Σε άλλες χώρες πάντως τόλμησαν να εκλέξουν καλλιτέχνες. Στην Τσεχοσλοβακία, μετά την πτώση του κομμουνισμού, τον συγγραφέα Βάτσλαβ Χάβελ».

«Είχε πίσω του δεκαετίες αντιστασιακής δράσης. Ζυμωμένος ήταν όχι απλώς στους ελιγμούς μα και στη συνωμοτικότητα».

«Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, που έσωσε την τιμή της πατρίδας του; Που αρνήθηκε μετά την εισβολή κάθε πρόταση να διαφύγει στο εξωτερικό; Ενας ηθοποιός ήταν, και μάλιστα του “ελαφρού”. Σε μια τηλεοπτική κωμωδία πρωταγωνιστούσε».

«Λαχείο απεδείχθη ο Ζελένσκι για τους Ουκρανούς».

«Δεν θα έκανε σε εμάς ο Μίκης Θεοδωράκης το ίδιο;».

«Ως Πρόεδρος ο Μίκης θα ζωνόταν τα άρματα και θα έσπευδε στην πρώτη γραμμή. Θα έπεφτε πολεμώντας ηρωικά, όπως ανέκαθεν ονειρευόταν. Και θα άφηνε τη χώρα ακέφαλη

Θέλεις να νιώθεις περήφανος για τον Πρόεδρό σου. Το κατανοώ. Οι πολιτικοί σου φαίνονται φθαρμένοι, απαξιωμένοι, απωθητικά κομφορμιστές – πώς θα μπορούσαν να είναι αλλιώς όταν κάθε ώρα αναγκάζονται να κρατούν ισορροπίες, να συνδιαλέγονται με όλη την κοινωνία, να βρίσκουν δηλαδή τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, και να επανεκλέγονται;

Ο,τι και αν τσαμπουνάνε λάβροι οι λαϊκιστές, είναι πολύ βαριά η καλογερική. Εκτός βεβαίως εάν έχεις μπει στον δημόσιο βίο για να θρέψεις τον ναρκισσισμό σου. Τότε μεσουρανείς για τρία τέρμινα κι έπειτα σκας. Σαν πυροτέχνημα. Ή σαν σαπουνόφουσκα».

«Πολιτικός λοιπόν».

«Μακάρι εκτός δράσης για κάποιο διάστημα ώστε να έχει αποστασιοποιηθεί. Οπως συνέβαινε με τον Κάρολο Παπούλια και τον Κωστή Στεφανόπουλο. Μακάρι και διανοούμενος συνάμα – ο Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε το πνευματικό διαμέτρημα να συνδιαλέγεται, να επηρεάζεται γόνιμα από τον Σεφέρη. Ας μη βιαζόμαστε ωστόσο. Η Κατερίνα μια χαρά τα έχει πάει».

«Τη βρίζουν όμως».

«Εκείνοι που τη βρίζουν της περιποιούν βρίζοντάς την τιμή».