اگر فولاد نبود

در سال ۱۴۰۳، صنعت فولاد ایران با بی‌سابقه‌ترین محدودیت‌های انرژی مواجه شد و ۸.۷۴ میلیون تن از تولید خود را از دست داد؛ که ۹۸۰ هزار تن آن تنها مربوط به فولاد خوزستان بود. فولاد خوزستان به‌عنوان بزرگ‌ترین تأمین‌کننده شمش فولادی کشور و یکی از ارکان اصلی زنجیره فولاد، نقشی فراتر از یک واحد تولیدی دارد و کاهش تولید آن، به‌معنای اختلال در تأمین خوراک ده‌ها واحد نوردی و افزایش ریسک ناپایداری در بازار داخلی است.

اگر فولاد نبود، مسئله فقط خاموشی چند کارخانه یا افت چند شاخص صنعتی نبود؛ مسئله، تضعیف بنیان‌های تولید ملی بود. فولاد در اقتصاد ایران نه یک صنعت حاشیه‌ای، بلکه پیشران اشتغال، درآمد، زنجیره‌ی وسیع صنایع وابسته و یکی از پایه‌های نقش‌آفرینی ایران در اقتصاد منطقه‌ای و جهانی است. حذف یا تضعیف این صنعت، به‌معنای عقب‌نشینی از تولید، وابستگی به واردات و فرسایش توان صنعتی کشور است؛ خطری که امروز، در سایه‌ی محدودیت‌های شدید و مزمن انرژی، بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود.

هزینه‌ی واقعی محدودیت‌های انرژی