Τα κακά και συμφέροντα
Το νομοσχέδιο για την επέκταση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ συμπολιτών μας είναι πλέον στη διαβούλευση και είναι θέμα ημερών να γίνει νόμος του κράτους (ας ελπίσουμε με όποιες διορθώσεις χρειάζονται για να γίνει ακόμη πιο συμπεριληπτικό). Οσο κι αν χαροποιεί, όμως, αυτή η εξέλιξη τους οπαδούς της ανοιχτής κοινωνίας, η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να κρύψουμε το γεγονός ότι η Ελλάδα ως κράτος δικαίου συνεχώς διολισθαίνει.
Μέσα σε μόλις μία εβδομάδα, το ΕΔΔΑ ανακοίνωσε τρεις καταδίκες της χώρας μας. Η μία αφορούσε υπόθεση για τον θάνατο πρόσφυγα το 2014, ανοιχτά της Ψερίμου, από άνδρες του Λιμενικού που θέλησαν να εμποδίσουν το θύμα και τους συνεπιβάτες του να περάσουν τα σύνορα πυροβολώντας 13 φορές προς το μέρος της βάρκας. Η ελληνική Δικαιοσύνη είχε κλείσει την υπόθεση χωρίς καν να εξετάσει τους μάρτυρες. Οπως έχει, δυστυχώς, ξανασυμβεί. Κι επειδή τα προβλήματα των προσφύγων συνεχίζονται, δυστυχώς, κι αφού φτάσουν στη χώρα μας, προχθές εισπράξαμε και μια δεύτερη καταδίκη που αφορούσε ανήλικο πρόσφυγα που ζούσε επί 6 μήνες στον δρόμο χωρίς καμία προστασία. Η τρίτη καταδίκη του ΕΔΔΑ αφορούσε τη γνωστή υπόθεση των οροθετικών γυναικών που διαπομπεύτηκαν το 2012. Ενα όνειδος που έφερε υπογραφές πολιτικών και εισαγγελέων και για το οποίο κάποιοι θα έπρεπε, επιτέλους, να αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος που το στήριξαν.
Επίσης, μέσα στην ίδια εβδομάδα και πάλι, στο κτίριο 4 της Ευελπίδων, δικάστηκε η πρώτη από τις δύο αγωγές του πρώην γενικού γραμματέα του Πρωθυπουργού Γρηγόρη Δημητριάδη εναντίον δημοσιογράφων που ασχολήθηκαν με την υπόθεση των υποκλοπών. Ενώ, ναι, τις ίδιες μέρες, η χώρα μας έχει γίνει δύο φορές αντικείμενο συζήτησης και κριτικής στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου εκφράζονται ανησυχίες για την ελευθερία του Τύπου και των ανεξάρτητων Αρχών, που εμποδίζονται στην έρευνά τους για τις παράνομες παρακολουθήσεις.
Ολα αυτά έρχονται να μας θυμίσουν πως, ναι, θα πιστώσουμε στην κυβέρνηση την αναγνώριση κάποιων αυτονόητων δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ συμπολιτών μας. Αλλά καλό θα ήταν να μην πιστέψουν πως ξεχάσαμε ότι απέχουμε ακόμη αρκετά από το δημοκρατικό ιδεώδες της Ευρώπης. Το να ανήκεις, άλλωστε, στη Δύση δεν μπορεί να είναι sur mesure, κατά τα συμφέροντα. Ούτε τα καλά νομοθετήματα μπορούν να κρέμονται επιδεικτικά σαν φερετζές.