Η αφέλεια της χαλαρής ψήφου

Μέχρι τις ευρωεκλογές μεσολαβεί το Πάσχα, που επιβάλλει την κατάπαυση του προεκλογικού πυρός για μερικές μέρες, εντούτοις δεν χωρεί αμφιβολία ότι η πολιτική ζωή κινείται ήδη σε ρυθμούς προεκλογικούς. Λίγα λόγια, λοιπόν, για το έργο που πρόκειται να παρακολουθήσουμε ίσως είναι απαραίτητα, γιατί η πλοκή είναι λίγο μπερδεμένη.

Το πρώτο και κύριο είναι ότι στις ευρωπαϊκές εκλογές δεν βγάζουμε κυβέρνηση. Εντούτοις, η ψήφος σπανίως δίνεται από τον ψηφοφόρο με αμιγώς ευρωπαϊκά κριτήρια, για τους προφανείς πολιτισμικούς λόγους. Επομένως, το όποιο αποτέλεσμα της κάλπης για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει πάντα αντανάκλαση στην κυβέρνηση. Πόσο ισχυρή είναι η αντανάκλαση και πως επηρεάζει την κυβέρνηση, αυτά είναι πράγματα που εξαρτώνται από τις εκάστοτε συνθήκες. Επομένως, ο πειρασμός της χαλαρής ψήφου ή της ψήφου διαμαρτυρίας είναι δεδομένος.

Αυτό τον κίνδυνο επιχειρεί να εξουδετερώσει η κυβέρνηση, γι’ αυτό και το κεντρικό μήνυμα που εκπέμπει η προεκλογική εκστρατεία της λέει ότι, προσοχή, η ψήφος δεν είναι χαλαρή, από αυτήν εξαρτάται η πολιτική σταθερότητα. Η αντιπολίτευση όμως δεν αποδέχεται την ευθεία πρόκληση που της απευθύνει η κυβέρνηση. Στείλτε μήνυμα διαμαρτυρίας, προτρέπει τους ψηφοφόρους, και μην ανησυχείτε, γιατί δεν πέφτει η κυβέρνηση. Ο λόγος που το κάνει αυτό είναι επειδή γνωρίζει ότι, αν δεχτεί την πρόκληση και θέσει ευθέως ζήτημα αλλαγής κυβέρνησης, θα ηττηθεί. Οπότε το θέτουν εμμέσως και δολίως και, στην περίπτωση που θα τους βγει το στοίχημα, θα υποστηρίζουν το αντίθετο από εκείνο που έλεγαν προεκλογικά! Θα λένε, δηλαδή, ότι το εκλογικό αποτέλεσμα ισοδυναμεί με δημοψήφισμα αποδοκιμασίας για την κυβέρνηση και θα ζητούν επίσπευση βουλευτικών εκλογών.

Η κουτοπονηριά, όμως, πάντα έχει ένα κόστος. Διότι, αφού στις εκλογές δεν κρίνεται η κυβέρνηση και η ψήφος έχει αξία μόνο ως διαμαρτυρία, γιατί να μπει ο άλλος στον κόπο να πάει να ψηφίσει; Γιατί να χάσει μια Κυριακή του Ιουνίου, προκειμένου να μετάσχει σε μία διαμαρτυρία; Οι περισσότεροι δεν θα το κάνουν, όπως δεν ανταποκρίνονται ούτε στις εκκλήσεις των κομμάτων για να συμμετάσχουν σε διαδηλώσεις που γίνονται κυριακάτικα. Αν εξαιρέσουμε τον πειθαρχημένο στρατό του ΚΚΕ, κανείς δεν συγκινείται από αγώνες χωρίς αντίκρισμα. Η στρατηγική της χαλαρής ψήφου που μεταμορφώνεται σε ψήφο διαμαρτυρίας είναι ανόητη, ηττοπαθής και, όπως θα έλεγε ο Στέφανος, self-defeating.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ

Μετά από αυτό, δεν μου μένει πλέον καμία αμφιβολία για το λαμπρό μέλλον του Νικόλα του Ανδρουλάκη. Τελικά, αυτό που φάνταζε τραβηγμένο αστείο βγήκε αληθινό: ο Κραταιός πήρε στο ευρωψηφοδέλτιο τον Θοδωρή Ζαγοράκη. (Ο Πρίγκιψ Νικόλαος, που είναι επίσης υποψήφιος, φαντάζομαι ότι θα λιποθύμησε μόλις το πληροφορήθηκε…) Ελπίζω μόνο ο κ. Ζαγοράκης να έχει συνειδητοποιήσει ότι τώρα είναι υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ και να μην του ξεφεύγουν αναφορές στη ΝΔ από κεκτημένη ταχύτητα. Πολύ θλιβερό από πλευράς του Ανδρουλάκη, αν το συγκρίνεις μάλιστα με τον πολιτικό αντίπαλο που τόσο πολύ μισεί, όπως όλοι έχουμε καταλάβει: ο Μητσοτάκης πήρε από το ΠΑΣΟΚ ό,τι καλύτερο είχε, ενώ ο καημένος ο Νικόλας πήρε μόνο έναν Ζαγοράκη και αυτόν από τις εκπτώσεις.

ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Αν εμπιστευτούμε τις δημοσκοπήσεις, τότε δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να πάρει και η Πλεύση Ελευθερίας έδρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αυτό, όμως, ενώ εκ πρώτης όψεως είναι θετικό για το συγκεκριμένο κόμμα, συγχρόνως εγείρει ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα για την πρόεδρό του: αν δεν είναι η ίδια η κ. Κωνσταντοπούλου στην Ευρωβουλή, ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι; Αλλωστε και στη δική μας Βουλή μόνο εκείνη φαίνεται από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, με τους υπόλοιπους να εκτελούν χρέη σιωπηλών κομπάρσων. Υποθέτω, λοιπόν, ότι ως καλή νομικός θα ετοιμάζει το αίτημά της προς τους αρμοδίους θεσμούς, ευρωπαϊκούς και ελληνικούς, ώστε να της επιτραπεί να είναι και στα Σώματα δύο ταυτοχρόνως…