Πώς το Brexit έσωσε την Αγγλία από την Ακροδεξιά

Μία ανάσα από τις ευρωεκλογές το ενδιαφέρον των πολιτών πραγματικά γι’ αυτές παραμένει μηδαμινό. Τι σημαίνει «πραγματικά»; Ο,τι απομένει «αφαιρώντας» την παρέμβαση (όσο δύσκολο κι αν είναι) όσων έχουν ίδιους λόγους ή, πολύ περισσότερο, ίδιο συμφέρον από αυτές: θεσμούς, ευρωπαϊκούς και εθνικούς, κόμματα, υποψηφίους κ.ο.κ. Θα έπρεπε επίσης να «αφαιρεθεί» θεωρητικά και κάθε τι που υπήρξε στην ατζέντα της πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά που δεν αφορά το ίδιο το πεδίο των εκλογών, μα που αυτές έγιναν η αφορμή – ή η δυνατότητα – να προβληθεί από τους ενδιαφερομένους: θεματολογία, ατζέντες και συγκρούσεις με εντελώς άλλο χαρακτήρα, περιεχόμενο και στόχους, που βρήκαν την ευκαιρία να εκδηλωθούν τώρα που στήνονται κάλπες. Αυτή η ευρύτατη αδιαφορία είναι δεδομένη – και όχι μόνον στην Ελλάδα. Και η αιτία είναι ότι ο λόγος για τον οποίο στήνονται αυτές οι κάλπες δεν λέει πλέον απολύτως τίποτα στους πολίτες. Τους είναι εντελώς ξένος, ακατανόητος και αδιάφορος. Εντός και εκτός Ελλάδος. Συνεπώς ένα ερώτημα πλανάται: Γιατί;

Εκείνοι που γνωρίζουν πρώτοι όλων την απάντηση είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι: οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, οι υποψήφιοι. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά γιατί ουδείς ενδιαφέρεται για τις ευρωκάλπες από τη μία άκρη της Ενωσης μέχρι την άλλη. Και γιατί το μόνο που τις καθιστά σημαντικές – και πολύ, είναι η αλήθεια, όμως αυτό είναι άλλο ζήτημα που βρήκε δρόμο να εκφραστεί – είναι το πώς θα αναδιαταχθούν σε αυτές οι πολιτικοί συσχετισμοί με κύριο θέμα τα ποσοστά ανόδου της Ακροδεξιάς που φέρεται να επελαύνει παντού σχεδόν στην Ευρώπη.  Ακριβώς εδώ είναι όμως που πρέπει να ξαναδεί κανείς σε ζήτημα του πρόσφατου παρελθόντος. Την ώρα που αυτό το φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη απ’ άκρη σ’ άκρη, στη Βρετανία που θα… καταστρεφόταν, υποτίθεται, αν έφευγε από την Ευρώπη και που έχει, την ίδια στιγμή, εθνικές εκλογές, επελαύνει το Εργατικό Κόμμα! Η χώρα όχι απλώς δεν έπαθε απολύτως τίποτα, αλλά γλίτωσε και από τη λαίλαπα της Ακροδεξιάς που πλέον έχει απλωθεί παντού στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Βέβαια, οι φανατισμένοι απολογητές των Βρυξελλών και του Βερολίνου πού να το δουν αυτό; Ταιριάζει με τις αναλύσεις τους; Μάλλον όχι. Οπότε το αγνοούν παντελώς: όταν δεν βολεύει η πραγματικότητα, κακό δικό της!

Πριν από λίγα χρόνια οι πολίτες της Μεγάλης Βρετανίας ψήφισαν υπέρ του Brexit υπό το κράτος πρωτοφανούς διεθνούς προπαγανδιστικής τρομοκρατίας. Ενα από τα κύρια «επιχειρήματά» της ήταν ότι η χώρα έγινε, δήθεν, όμηρος της εθνικιστικής Ακρας Δεξιάς, όπως, φυσικά, και ότι θα καταστρεφόταν πλήρως οικονομικά. Το δεύτερο, ουδέποτε συνέβη: αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι που πνίγεται. Οσο για την Ακροδεξιά; Η Βρετανία όχι απλώς γλίτωσε από την επερχόμενη λαίλαπα που έρχεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά τώρα ετοιμάζεται για τη μεγαλύτερη πολιτική ανατροπή της πρόσφατης ιστορίας της.  Την ίδια ώρα, οι πολίτες της Ευρώπης από τον «παράδεισο» της οποίας οι Βρετανοί έκαναν το… έγκλημα να φύγουν, ψηφίζουν τώρα μαζικά EXIT από τη δημοκρατία, από τους κοινούς θεσμούς, από την εμπιστοσύνη στο δήθεν «κοινό» οικοδόμημα, από τις ίδιες τις εκλογικές διαδικασίες. Ψηφίζουν και εκφράζουν, με όλους τους δυνατούς γι’ αυτούς τρόπους, την αποστροφή τους σε αυτό που είναι σήμερα η «ενωμένη», υποτίθεται, Ευρώπη, η οποία επιμένει να κάνει ότι δεν βλέπει και δεν ακούει. Το μόνο που ξέρει να κάνει, είναι να εξακολουθεί να λέει μεγάλα λόγια και παραμύθια της Χαλιμάς. Διαφημιστικές ιστορίες για ένα «αύριο», που, βεβαίως, προκαλούν, περισσότερο από κάθε τι άλλο, αποστροφή στους αποδέκτες τους.

Η Ευρώπη του Βερολίνου και των Βρυξελλών έχει αποτύχει. Καθολικά και σε βάθος. Το δείχνει διαρκώς η διεθνής πραγματικότητα. Της το λένε τα νούμερα. Και, κυρίως, της το φωνάζουν οι ίδιοι οι πολίτες της. Και θα διαβρώνεται διαρκώς μέχρι να πέσει. Από μέσα. Και άσχημα. Είναι πλέον ζήτημα χρόνου.