Ηθος

Αναρωτιόμασταν χθες στην εφημερίδα για έναν τίτλο. Είναι σωστό, με αφορμή τις τελευταίες αντιπαραθέσεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς, να μιλάμε για «αριστερό εμφύλιο»; Βρίσκεται πράγματι σε εξέλιξη ένας πόλεμος μεταξύ δύο αριστερών κομμάτων; Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη μπορεί ακόμη να χαρακτηρίζεται αριστερό κόμμα, με την έννοια που αντιλαμβανόμαστε παραδοσιακά την Αριστερά;

Εκείνοι που έφυγαν νωρίς εξακολουθούν να εκπλήσσονται. Ο Νίκος Φίλης παρομοίασε με ταινία των Μόντι Πάιθονς το να τρέχουν τα εκατομμύρια του Κασσελάκη στο video wall κι από κάτω να ανεμίζουν κόκκινες σημαίες. Ο Γιώργος Βαρεμένος είπε ότι δεν αναγνωρίζει τον Θανάση Οικονόμου ως πρώην σύντροφο μετά τις δηλώσεις του τελευταίου περί «σκιών και συνδιαλλαγών». Και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης έγραψε ότι νιώθει περισσότερο από ποτέ δικαιωμένος για την ένταξή του στη Νέα Αριστερά, καθώς «το πολιτικό μας σπίτι δεν είναι ούτε τα ντουβάρια ούτε οι μαρκίζες στη βιτρίνα, είναι οι ιδέες μας, το ήθος μας, ο τρόπος με τον οποίο πολιτευόμαστε και συνυπάρχουμε με τους συμπολίτες μας».

Κάποιος που δεν γνωρίζει την αριστερή αργκό μπορεί να έχει απορίες. Τι συμβολίζει σήμερα μια κόκκινη σημαία; Το πρόβλημα με τον Κασσελάκη είναι το ότι έχει λεφτά ή ο τρόπος με τον οποίο τα επιδεικνύει; Ο «σύντροφος», που μπορεί φυσικά πάντα να εξελιχθεί σε «πρώην σύντροφο», είναι ένας οικουμενικός χαρακτηρισμός, πιάνει ας πούμε και τον Πολάκη; Κι αυτό το ρημάδι το ήθος σε τι ακριβώς συνίσταται; Εχει σχέση με το αλήστου μνήμης «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς;

Να εξηγούμαστε: από την εποχή που ήταν ακόμα υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας, ο Σακελλαρίδης ανήκει στους ανθρώπους των οποίων το ήθος δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Αυτό όμως αφορά τον άνθρωπο, όχι την ιδεολογία του ούτε τον πολιτικό του χώρο. Αντίστοιχο ήθος μπορεί να έχει και ένας δεξιός. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν παλιότερα ως ένα «μπετοναρισμένο» κόμμα έχει να κάνει με τις ηγετικές ικανότητες του πρώην αρχηγού του και τον συγκολλητικό ιστό της εξουσίας, όχι με την ποιότητα των ιδεών του.

Στην ίδια ανάρτηση, ο Σακελλαρίδης υποστηρίζει ότι «δεν αξίζει στην Αριστερά αυτός ο κατήφορος». Γιατί; Τι είναι η Αριστερά που πρέπει μονάχα να ανθίζει; Και ποιο ακριβώς κομμάτι της ελληνικής ή παγκόσμιας ιστορίας μάς διδάσκει ότι η τοξικότητα έχει αποκλειστικά μπλε ή μαύρο χρώμα; Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, ο Κασσελάκης («ένας νεόκοπος Μεσσίας που χτυπά άδεια ντενεκεδάκια για να κάνει θόρυβο») και το επιτελείο του προσβάλλουν την Αριστερά και «κάθε αριστερό και προοδευτικό άνθρωπο». Και μ’ αυτούς που τους ψηφίζουν τι γίνεται;

Μπορεί βέβαια να το κάνουν από σκοπιμότητα, για να παραμείνει ισχυρή η Αριστερά και να επιστρέψει κάποτε στην εξουσία. Τι λέξη κι αυτή η σκοπιμότητα: ολόκληρη συμμαχία με τον Καμμένο στήθηκε πάνω της. Δεν ήταν κατήφορος εκείνος;