Οποιον πάρει η σκούπα

Αρχισαν τα όργανα – που πολύ άργησαν δηλαδή. Διότι ουδείς μπορεί να γίνει χειρότερος εχθρός σου από τον πρώην φίλο σου. Ειδικά αν ο φίλος είναι «φίλος», συγκυριακός δηλαδή, ωφέλιμος τη δεδομένη στιγμή και κάτω από ορισμένες συνθήκες. Και όταν οι συνθήκες αλλάξουν και οι ισορροπίες εκλείψουν, «Μπαμ ηκούσθη στον αέρα, πλην τα βόλια πήγαν πέρα και το ζώον το καημένον, ετινάχθη τρομαγμένον».

Κόχλαζαν από καιρό οι κόντρες μεταξύ νυν και πρώην συριζαίων. Εκτονώθηκαν εν μέρει από κάποιες «κυρίες της αυλής» που τσουρομαδήθηκαν διαδικτυακά  αποκαλώντας η μία την άλλη «ατάκουνη» ή «άγοβη» ή κάτι τέτοιο ανάλογης αισθητικής. Αλλά το καζάνι εξακολουθούσε να βράζει μέχρι που η βαλβίδα ασφαλείας άρχισε πλέον να σφυρίζει. Τι να σφυρίζει δηλαδή, απασφάλισε.

Το πόθεν έσχες του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει γίνει ο επαναστατικός παιάνας του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα πράγμα σαν τη φέτα σε καλοκαιρινό τραπέζι. Οποιο και να είναι το φαγητό, από γεμιστά μέχρι σκέτο καρπούζι, μια φετούλα από δίπλα δίνει νοστιμιά. Δεν καταθέτει ο Κασσελάκης το δικό του (διότι δεν ήταν πόθεν έσχες αυτό που έπαιξε στις γιγαντοοθόνες της Θεσσαλονίκης); Σε αυτό του Μητσοτάκη αναφέρεται. Για να μη μιλήσω για τις εμμονές κάποιων κυριών που αλληθωρίζουν ανάμεσα στο 41% και στα δεν ξέρω πόσα ακίνητα του Μητσοτακαίικου. Βρε έχει κατατεθεί, βρε έχει ελεγχθεί, όχι γιατί είναι ο Πρωθυπουργός «διάφανος» (είναι η νέα λέξη που έχει μπει στο πολιτικό λεξιλόγιο, ενώ διάφανα είναι μόνο τα σαμιαμίδια, κάποιες μέδουσες, δεν ξέρω μήπως είναι και οι αμοιβάδες), αλλά διότι υποχρεούται από τον νόμο. Αυτοί τον χαβά τους.

Και έρχεται τώρα ο Θανάσης Οικονόμου (μεσοτοιχία, λέει, το γραφείο του με το γραφείο του Κασσελάκη στην Κουμουνδούρου) και λέει ότι πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που σάλπαραν για Νέα Αριστερά, συγκεκριμένα ο Γιώργος Βαρεμένος και η Τασία Χριστοδουλοπούλου, είχαν αρχειοθετήσει το πόθεν έσχες του Μητσοτάκη, υπονοώντας κουκούλωμα. Και άφησε και κάτι υπονοούμενα για τον Νίκο Βούτση. Και τα πήρε εν κρανίω ο Βαρεμένος και μίλησε για συριζαϊκό βρώμικο σύστημα και μισογυνισμό εκ μέρους του Κασσελάκη εναντίον της Εφης Αχτσιόγλου, και μετά η Βούλα Κεχαγιά, ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, είπε ότι το θέμα του πόθεν έσχες του Μητσοτάκη έχει κλείσει έως το 2021, και μετά η Μαρία Κανελλοπούλου εγκάλεσε, με ανάρτηση στο Διαδίκτυο, και τον Αλέξη Τσίπρα για να δώσει κι αυτός εξηγήσεις για τη συγκεκριμένη υπόθεση, και μετά ο Νίκος Βούτσης απάντησε ότι δεν ασχολείται με βρωμιές, και μετά μόνο ο πρόεδρος του Εδεσσαϊκού έλειπε, και μετά δεν ήταν καθόλου μια ωραία ατμόσφαιρα, δεν ήταν.

Νομίζω ότι έχει απόλυτο δίκιο ο Νίκος Ανδρουλάκης που λέει ότι η αντιπολίτευση υπό τον Κασσελάκη είναι δώρο Θεού για τη Νέα Δημοκρατία.

Εκ πρώτης όψεως

Ο Οσκαρ Ουάιλντ έχει πει ότι είναι μέγα λάθος να μην κρίνουμε κάποιον από την εξωτερική του εμφάνιση καθώς το προφανές είναι και το αληθινό. Και δεν είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τον Ουάιλντ.

Από την πρώτη στιγμή λοιπόν που είδα τον Νικόλαο Φαραντούρη κάτι ξύπνησε μέσα μου, βαθιά κοιμισμένο από τη δεκαετία του 1980. Θες το μαλλί που παραπέμπει σε βούρτσα και (μ)πιστολάκι; Θες αυτή η γκριζόχρυση απόχρωση που κάνει fade προς τα πίσω; Θες αυτό το πάντα χαρούμενο ύφος που μου κάνει κάτι σε παλιό κονφερανσιέ; Θα σας γελάσω.

Και ήρθαν τα βιντεάκια που ανέβασε ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και έδεσε το γλυκό, και δικαιώθηκε ο Οσκαρ Ουάιλντ, κι εγώ από σπόντα. Ο Νικόλας λοιπόν, με εμπριμέ ποδιά, μαγειρεύει στην κουζίνα και αναρωτιέται «Τι μαγειρεύουν τα παιδιά». Και αρχίζει τότε η παρέλαση ευφυολογημάτων. «Χθες στο πάρτι στο Καβούρι όλοι δίναν Φαραντούρη». «Αφησέ το το χουζούρι, τρέξε με τον Φαραντούρη», «Με βιολί και με σαντούρι ψηφίζουμε τον Φαραντούρη», «Στην Ευρώπη νταβαντούρι, σταύρωσε τον Φαραντούρη», «Στις Βρυξέλλες πρώτη μούρη, μόνο με τον Φαραντούρη», «Τι ‘ναι αυτό που φέρνει γούρι; Ο σταυρός στον Φαραντούρη».

Εχω να συνεισφέρω και με άλλες λέξεις που ριμάρουν με Φαραντούρη: κιβούρι, παγούρι, αγγούρι, πλιγούρι, ζυγούρι, γαϊδούρι, τσεκούρι, γλειφιτζούρι, κουλούρι, μανούρι, κουσούρι, τσιμπούρι, μασούρι, αχούρι.