Οι Ιταλοί αγαπούν δύο ειδών προπονητές

Καθώς ανεβαίνει η θερμοκρασία μπαίνουμε στην περίοδο των μεταγραφών: τυπικά αυτές αρχίζουν την 1η Ιουλίου, αλλά το γνωρίζουμε όλοι πως η μεταγραφική περίοδος ξεκινά ακριβώς μόλις ολοκληρωθούν τα πρωταθλήματα. Η πρώτη ιστορία που ενδιαφέρει πολύ αφορά το ποιος θα είναι ο επόμενος προπονητής του Παναθηναϊκού. Σήμερα αναμένεται να απαντήσει στην πρόταση του προέδρου του ΠΑΟ κ. Γιάννη Αλαφούζου ο Ιταλός Μαουρίτσιο Σάρι. Αν πει το ναι, θα γίνει ο πλέον ακριβοπληρωμένος προπονητής που έχει δουλέψει στην Ελλάδα. Οπως λέγεται, ο ΠΑΟ τού προτείνει συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές 4 εκατ. ευρώ.

Εφυγε

Ο Σάρι έχει αγαπηθεί πολύ στην Ιταλία. Από τότε που θυμάμαι τους Ιταλούς, αυτοί αγαπούν δύο ειδών προπονητές: αυτούς που έμοιαζαν προπονητές όταν ακόμη ήταν ποδοσφαιριστές και αυτούς που κατάφεραν να κάνουν επιτυχίες ως προπονητές, μολονότι δεν έχουν παίξει ποδόσφαιρο επιπέδου. Τους πρώτους (τους Τραπατόνι, του Αντσελότι, τους Κόντε, τους Καπέλο, τους Μαντσίνι) τούς χαίρονται γιατί επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις τους: αυτό χαροποιεί κάθε ποδοσφαιρόφιλο. Τους δεύτερους τους λατρεύουν γιατί αποτελούν την απόδειξη ότι προπονητής μπορεί να γίνει ο καθένας, αρκεί να έχει την απαραίτητη θεωρητική κατάρτιση – να σπουδάσει και να εξελιχθεί.

Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανήκει και ο Σάρι, μαζί με φίρμες όπως ο Σάκι, ο Ζέμαν, ο Ερικσον που μόνο στην Ιταλία αγαπήθηκε αληθινά – και άλλοι πολλοί. Βέβαια πρέπει να πω ότι τους θεωρητικούς τούς αγαπάνε λιγάκι περισσότερο οι δημοσιογράφοι: αυτοί είναι που κυρίως παθιάζονται μαζί τους. Οι θεωρητικοί είναι όλοι καλοί ομιλητές – ο Σάρι μιλάει πολύ (και συναρπαστικά) για ποδόσφαιρο. Αυτός είναι και ο λόγος που είχε μια παράξενη χρονιά στην Τσέλσι. Κέρδισε το Europa League και έφυγε γιατί δεν μπορούσε να μάθει αγγλικά. Η επικοινωνία του ήταν δύσκολη όχι τόσο με τους παίκτες του όσο με όλους τους υπόλοιπους: άγγλους συνεργάτες, παράγοντες, υπαλλήλους της ομάδας, δημοσιογράφους κ.τ.λ.

Καριέρες

Ο Σάρι έχει κάνει δύο καριέρες. Η πρώτη ολοκληρώθηκε όταν το 2015 πήγε στη Νάπολι, όπου και έγινε γνωστός. Προηγουμένως είχε γυρίσει την ιταλική επαρχία και είχε μπλέξει και σε μια ιστορία με παράνομα στοιχήματα, αλλά το όνομά του το καθάρισε γρήγορα. Ο κόσμος άρχισε να ασχολείται μαζί του όταν ανέβασε την Εμπολι στη Serie A και την έσωσε κιόλας. Τον φώναζαν «τραπεζικό υπάλληλο», γιατί αυτή ήταν η δουλειά του – ο ίδιος λέει ότι εγκατέλειψε την πιο σταθερή δουλειά του κόσμου για να κάνει μία στην οποία δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει. Με όσα έκανε στη Νάπολι λατρεύτηκε και ας μην κέρδισε τίτλους: θύμισε στους Ιταλούς το ωραίο ποδόσφαιρο – ένα ποδόσφαιρο όπου κανόνας ήταν οι πολλές γρήγορες πάσες, οι συνεργασίες των κυνηγών, η κάθετη ανάπτυξη, η δημιουργία. Οσοι τον αγάπησαν θεωρούν ότι το ποδόσφαιρό του είναι κάτι νέο – μιλούσαν για «σαρισμό», σαν να πρόκειται για ιδεολογικό ρεύμα. Ηταν, νομίζω, λογικό κι επόμενο να φτάσει στην Πρέμιερ Λιγκ, η οποία έχει ομάδες που πληρώνουν πολλά σε όσους υπόσχονται νεωτερισμούς.

Μόνο που στην Τσέλσι δεν κατάφερε να κάνει όσα στη Νάπολι. H Τσέλσι του έπαιξε σίγουρα καλύτερο ποδόσφαιρο στο Europa League από ό,τι στην Πρέμιερ Λιγκ. Το κατέκτησε κι ας αγωνίστηκε σε πολλά ματς σε αυτό κατά βάση με τους αναπληρωματικούς της. Οι τότε μικρότεροι σε ηλικία που χρησιμοποιούσε αυτό ως βασικούς (παίκτες όπως ο Λόφτους Τσικ, ο Οντόι, ο Μπάρκλεϊ, ο Κρίστενσεν κ.τ.λ.) έδειξαν να σέβονται τα θέλω του προπονητή για κατοχή μπάλας και γρήγορες μεταβιβάσεις, περισσότερο από τους βασικούς της ομάδας – παιδιά όπως ο Αζάρ, ο Πέδρο, ο Γουίλιαν, ο Ιγκουαΐν δεν είχαν την καλύτερη σχέση μαζί του. Γιατί; Γιατί είναι πάντα δύσκολο να μάθεις στα γέρικα σκυλιά νέα κόλπα.

Χρόνος

Αυτό θα έπρεπε να το έχουν υπόψη τους στον ΠΑΟ: ο Σάρι τα κατάφερε όπου έφτιαξε ομάδες από την αρχή. Και όπου είχε χρόνο. Οπου δεν είχε χρόνο, η σχέση του με την ομάδα έφθινε. Δεν αγαπήθηκε πολύ ούτε στη Γιουβέντους (με την οποία κέρδισε το πρωτάθλημα επιστρέφοντας από την Αγγλία) ούτε στη Λάτσιο (με την οποία πέρυσι πήρε μια δεύτερη θέση, τερματίζοντας όμως πάρα πολύ μακριά από την πρωτοπόρο Νάπολι). Αυτή η δεύτερη θέση μεγάλωσε τις προσδοκίες και την πίεση: φέτος δεν ολοκλήρωσε τη σεζόν, γιατί στη Λάτσιο περίμεναν θαύματα. Αν απαντήσει θετικά στον ΠΑΟ, θα επανέλθω: ο «τραπεζικός υπάλληλος» είναι μια ωραία δύσκολη περίπτωση…

Ντόντσιτς

Εκτός από τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ ξεκινάνε και οι τελικοί του ΝΒΑ. Σε αυτούς πάλι ένας Ευρωπαίος, αυτή τη φορά ο Λούκα Ντόντσιτς με τους Μάβερικς, αντιμετωπίζει μια μεγάλη αμερικανική ομάδα, τους Μπόστον Σέλτικς. Ο Ντόνσιτς θέλει να κερδίσει τον τίτλο όπως έκαναν τελευταία πριν από αυτόν άλλοι δύο Ευρωπαίοι: ο δικός μας Γιάννης Αντετοκούνμπο με τους Μπακς και ο Σέρβος Νίκολα Γιόκιτς με τους Νάγκετς του Ντένβερ. Η ομάδα του Ντόνσιτς είναι αουτσάιντερ, αλλά είναι δεδομένο πως αυτός θα είναι η ατραξιόν στουσ τελικούς, είτε κερδίζοντας το τρόπαιο είτε αναστατώνοντας τη διοργάνωση με τους καβγάδες του.

Στενοχώρια

Οι ευρωπαίοι μπασκετμπολίστες έχουν κατακτήσει το ΝΒΑ. Τα αμερικανικά κολέγια έχουν πλέον το ελεύθερο να δίνουν χρήματα στα παιδιά που παίζουν μπάσκετ στην Ευρώπη για να συνεχίσουν τις σπουδές τους εκεί: οι Αμερικανοί μαζεύουν τους καλύτερους Ευρωπαίους πριν καν τους δούμε σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Από τον καιρό που ο θηριώδης Βούλγαρος Γκιόργκι Γκλούτσκοφ έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που αγωνίστηκε σε ομάδα του ΝΒΑ, το πολύ μακρινό πια 1985, όλα άλλαξαν πολύ. Παρεμπιπτόντως, ο θρύλος λέει πως όταν ο Βούλγαρος πήγε στις ΗΠΑ για να αγωνιστεί στους Φοίνιξ Σανς στη συνέντευξη Τύπου της παρουσίασής του οι αμερικανοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα για το τι συνέβαινε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, τον ρώτησαν μεταξύ άλλων αν «στενοχωρήθηκε που η Βουλγαρία είχε μποϊκοτάρει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Αντζελες», όπως σχεδόν όλες οι χώρες του Ανατολικού «μπλοκ» κατ’ εντολή τότε της Σοβιετικής Ενωσης, και δεν είχε αγωνιστεί στους Αγώνες. Ο Γκλούτσκοφ απάντησε ότι στενοχωρήθηκε πολύ που δεν έπαιξε στους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί είχε αποκλειστεί με τη Βουλγαρία στο Προολυμπιακό τουρνουά…