Hanged, drawn and quartered

Ας αφήσουμε το ευρωπαϊκό πρότζεκτ να τακτοποιήσει τους εκλογικούς λογαριασμούς του και πάμε εκτός, στη Βρετανία, όπου συμβαίνουν τα κοσμοϊστορικά. Διότι κοσμοϊστορικό το λες όταν ένας εν ενεργεία πρωθυπουργός αυτοκτονεί στη διάρκεια μιας προεκλογικής εκστρατείας, και μάλιστα με τρόπο τόσο θεαματικό και απόλυτο. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει σε κάθε εκλογές. Χρειάζεται επίσης να διαθέτεις κάτι ξεχωριστό και σπάνιο, που δεν ξέρω πώς να το πω χωρίς να χρησιμοποιήσω απρεπείς διατυπώσεις, για να κάνεις την γκάφα του Ρίσι Σούνακ, ο οποίος την κοπάνησε από την τελετή για τα 80 χρόνια της απόβασης των συμμάχων στη Νορμανδία, για να δώσει προγραμματισμένη (sic) συνέντευξη σε τηλεοπτικό σταθμό.

Αν υπάρχει ένας λαός, εκτός από τους Ρώσους, για τον οποίο η νίκη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι πια στοιχείο της εθνικής ταυτότητάς τους είναι οι Βρετανοί. Δεδομένου ότι στον πόλεμο αυτόν έχασαν την περίφημη αυτοκρατορία τους, η ηθική αξία της τελικής νίκης είναι γι’ αυτούς ανεκτίμητη. Σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, λ.χ., δεν θα δείτε ολοσέλιδη νεκρολογία για κάποιον συνταξιούχο που πέθανε στα 100, έχοντας ζήσει μια αδιάφορη ζωή, επειδή όταν ήταν 20 χρόνων παρασημοφορήθηκε για ανδραγαθία στον Β΄ Παγκόσμιο. Ο σεβασμός στη μνήμη και την κληρονομιά του πολέμου είναι γνήσιος στη Βρετανία. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν το δικό μας 1940. Φαντάζεστε έλληνα πρωθυπουργό να κάνει ένα σύντομο πέρασμα από την εξέδρα της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου και να την κοπανάει για να βγει στην τηλεόραση; Λοιπόν, αυτό έκανε την περασμένη Παρασκευή, για τα μέτρα της δικής του πραγματικότητας, ο Σούνακ. Δεν κάθισε στο επίσημο γεύμα του Μακρόν, ούτε μετείχε στην καθιερωμένη φωτογραφία. Στη θέση του έστειλε τον υπουργό Εξωτερικό Ντέιβιντ Κάμερον, λόρδο Κάμερον πλέον, ο οποίος τουλάχιστον έχει παράστημα.

Από την Παρασκευή πολιτικός και δημοσιογραφικός κόσμος στη Βρετανία υποβάλλει τον Σούνακ στον μαρτυρικό θάνατο των βασιλοκτόνων: «hanged, drawn and quartered». Να εξηγήσω τι σημαίνει αυτό, γιατί έχει ενδιαφέρον. Κρεμάνε τον καταδικασμένο από τον λαιμό, πάνω σε μια κεκλιμένη σανίδα, ώστε να μην πεθάνει γρήγορα, έπειτα τον ξεκοιλιάζουν και τον ευνουχίζουν. Τέλος, το πτώμα του διαμελίζεται από τέσσερα άλογα που τραβάνε το καθένα προς διαφορετική κατεύθυνση. Τα κομμάτια του διασκορπίζονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κάτι ανάλογο υφίσταται τώρα ο Σούνακ και δεν νομίζω ότι τον λυπάται κανείς στη χώρα του. Διότι δεν ήταν η παράλειψη που πόνεσε, αλλά η περιφρόνηση που έδειξε με τη στάση του. Ακόμη και η επίσημη δικαιολογία, ότι το ραντεβού για τη συνέντευξη είχε κλειστεί πριν από εβδομάδες, είναι ηλίθιο και τον εκθέτει. Κανείς από το επιτελείο του δεν σκέφτηκε τόσο καιρό ότι η ημερομηνία συνέπιπτε με την τελετή στη Νορμανδία;

Εύλογη είναι επίσης η απορία πώς τον άφησε ο Κάμερον να φύγει. Δεν του εξήγησε; Δεν τον ικέτευσε να μην το κάνει; Δεν έφριξε, κατ’ αρχάς, όταν άκουσε τι σκόπευε να κάνει; Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις. Μετά, όμως, σου περνά από το μυαλό και το εξής: αν κάποιος είναι τόσο επικίνδυνα βλάκας όσο ο Σούνακ, τι νόημα έχει να τον σώσεις; Σώζοντάς τον, απλώς παρατείνεις τον κίνδυνο. Επομένως, βοήθησέ τον καλύτερα να αυτοκτονήσει, για να γλιτώσετε όλοι μια ώρα αρχύτερα. Αλλά και πέρα από αυτό, γιατί ο Κάμερον να αρνηθεί μια ιστορική ευκαιρία, από αυτές που μόνο μια φορά έρχονται;

Αυτό που δίνει το πρόσθετο ενδιαφέρον στην αυτοκτονία του Σούνακ είναι η αναπάντεχη επιστροφή του Νάιτζελ Φαράτζ, του πολιτικού που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον (ακόμη και από τον Μπόρις Τζόνσον) συνέβαλε στο Brexit. Οχι μόνο αυτή θα είναι η πρώτη φορά που ο Φαράτζ έχει πιθανότητα να εκλεγεί στη Βουλή των Κοινοτήτων (έχει προσπαθήσει άλλες επτά, πάντα με αποτυχία), αλλά υπολογίζεται ότι το κόμμα του θα στερήσει από τους Συντηρητικούς περί τις 54 οριακές έδρες. Το χειρότερο όλων δε είναι ότι, αν μπει στη Βουλή, θα επιδιώξει την ηγεσία των Συντηρητικών, έχει αφήσει μάλιστα και τους σχετικούς υπαινιγμούς.

Από το 2016, δυστυχώς, έχουμε χάσει τους Ρεπουμπλικανούς και μας λείπουν πάντα. Φοβάμαι ότι ίσως χάσουμε και τους Συντηρητικούς…