Ο κόσμος του Σαμαρά

Ας υποθέσουμε ότι ο Μητσοτάκης συμμορφώνεται προς τις υποδείξεις του Αντώνη Σαμαρά. Και ξεκινάει να φτιάχνει τα πράγματα από την αρχή. Θα μπορούσε, αλήθεια, να καταργήσει τον γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια; Εύκολα. Με έναν νόμο και ένα άρθρο. Αυτό, βέβαια, θα δημιουργούσε ένταση και θα έπληττε διεθνώς την εικόνα της χώρας. Πλην όμως θα ήταν συνεπές με το πρόταγμα για επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες. Στη συνέχεια θα ασχολείτο με τον «Πειρατή», όπως αποκάλεσε ο Σαμαράς την Τουρκία. Βέβαια δεν έγινε απολύτως σαφής ο οδικός χάρτης της ρήξης, αλλά και εδώ τα πράγματα λύνονται με σχετικά απλό τρόπο. Απλώνουμε μία συστοιχία πυραύλων στο Καστελλόριζο και το μήνυμα θα φτάσει ζεστό και καθαρό στην απέναντι πλευρά. Αφήνουμε, προς το παρόν, τη Βουλγαρία στην ησυχία της και πιάνουμε τη Βόρεια Μακεδονία. Τι ζήτησε ο Σαμαράς; Να συγκροτηθεί ομάδα νομικών που θα διερευνήσει την απεμπλοκή από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τόσο απλά! Διότι, αν μη τι άλλο, το Μακεδονικό ήταν το πατριωτικό φετίχ του Σαμαρά. Ας ξαναγυρίσουμε στο πρώτο τετράγωνο ενός προβλήματος που μας εξέθεσε διεθνώς, πλην όμως η αύρα της εθνικής υπερηφάνειας θα φουσκώνει τα πανιά μας. Και μετά; Μετά θα έρθει η ώρα των Αλβανών. Ούτως ή άλλως εκεί έχουμε αφήσει κάβα το εμπόλεμο. Ε, μετά είναι και τα άλλα που κυρίως αφορούν συμβολισμούς. Ο Σαμαράς είπε ότι ευτυχώς προβάλλεται και μία σειρά όπως το «Famagusta», που αναφέρεται στο Κυπριακό. Παλαιότερα είχε επαινέσει τη σειρά για τον Παΐσιο. Πόσο δύσκολο είναι, δηλαδή, ένα σίκουελ στον «Αγνωστο Πόλεμο»; Ομως γιατί τα λέει όλα αυτά ο Σαμαράς; Σίγουρα πολλά ξεκινούν από την προσωπική του κόντρα με την οικογένεια και το σύστημα Μητσοτάκη. Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θέλει να γίνει, το σενάριο κάηκε στις πρώτες του κουβέντες. Μήπως στα 73 του έχει πολιτικές βλέψεις; Να ηγηθεί ή έστω να δώσει τις κατευθύνσεις ενός ευρύτερου σχήματος με όλα τα δεξιά φέουδα; Θα ήταν κρίμα για τον άνδρα και το παρελθόν του. Να είσαι πρώην πρωθυπουργός και να μοιράζεσαι τις ίδιες σκέψεις και φιλοδοξίες με τον Βελόπουλο…

Η χαρά της συμμετοχής

Πιστεύει κανείς ότι η Μιλένα Αποστολάκη μπορεί να κερδίσει τη μάχη για την ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ; Οχι. Ούτε η ίδια δεν το πιστεύει. Το ίδιο ισχύει και για τον Μιχάλη Κατρίνη. Και τότε γιατί έθεσαν υποψηφιότητα; Απλό, απλούστατο. Για να κάνουν κομματικό παιχνίδι, συντασσόμενοι με τον υποψήφιο που εκτιμούν ότι θα κερδίσει. Και αυτοί τι θα πάρουν; Ισως στοχεύουν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας για μία άκοπη επανεκλογή. Κοινώς, αστειότητες και αφελείς βυζαντινισμοί που, στο τέλος, μπορεί και να τους εκθέσουν. Υποψηφιότητα ενδέχεται να θέσει και η Νάντια Γιαννακοπούλου. Αλλά και άλλοι. Μέχρι το φθινόπωρο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διαθέτει έναν εντυπωσιακό αριθμό υποψήφιων αρχηγών προς αριθμό ψηφοφόρων. Και θα φτιάξουν κάτι σαν τον «Γύρο της Αθήνας», όπου σημασία δεν έχει η τελική κατάταξη, αλλά η χαρά της συμμετοχής.

Μπορεί η Διαμαντοπούλου;

Η περίπτωση της Αννας Διαμαντοπούλου είναι, φυσικά, διαφορετική. Είναι το μοναδικό όνομα, από όσα έχουν ακουστεί, που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη και να τον αντιμετωπίσει με το ύφος μιας ισότιμης εναλλακτικής λύσης. Και ασφαλώς θα προσέλκυε πολύ πιο εύκολα το κεντρώο πολιτικό ακροατήριο, αυτό δηλαδή που συνήθως ασκεί τη μεγαλύτερη επίδραση στα εκλογικά αποτελέσματα. Η Διαμαντοπούλου αντιπροσωπεύει το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, την πιο σύγχρονη εκδοχή του κόμματος και ας τοποθετείται αυτή η εκδοχή σχεδόν τριάντα χρόνια πίσω. Με δυσανεξία στον λαϊκισμό, διεθνές προφίλ και διαχειριστική εμπειρία. Εκφράζει το ήπιο και ρεαλιστικό πρόσωπο της σοσιαλδημοκρατίας. Ομως έχει ελπίδες; Εξαρτάται και από το τι θα κάνουν οι άλλοι ως το φθινόπωρο. Αν το ΠΑΣΟΚ θυμίζει παιδική χαρά ή πεδίο τοξικού ξεκατινιάσματος, η υποψηφιότητα Διαμαντοπούλου μπορεί και να προβάλλει ως λυτρωτική. Της προσάπτουν μικρές αποστάσεις από τη ΝΔ. Αυτό δεν ισχύει. Είναι η ΝΔ που επιχείρησε να προσεγγίσει τη Διαμαντοπούλου, όχι το αντίθετο.