Τα παιχνίδια είναι παιχνίδια

Θαυμάζω τους υπεραθλητές. Μελαγχολώ συνάμα, τους λυπάμαι για τον χορό των εκατομμυρίων που έχει στηθεί γύρω τους. Για τις κάθε λογής εταιρείες που έχουν επενδύσει πάνω τους και εννοούν να αποκομίσουν κέρδος. Αυτό το ρωμαϊκό "altius, citius, fortius" –"πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά"- τι σχέση έχει, αναρωτιέμαι, με το ελληνικό ιδεώδες του "καλού καγαθού"; Μήπως η τάση είναι να καταλήξει "πιο χημικά, πιο εμπορικά, πιο απάνθρωπα";