Δακρυσμένη Butterfly…
Ας συμφωνήσουμε προκαταβολικά: Για κάθε ιστορία Ολυμπιακών Αγώνων κάποιου/ας που ξύπνησε πρωί στην ανωνυμία και ως ότου να νυχτώσει τον/ην έμαθε ο κόσμος όλος, χωρά μια θάλασσα δάκρυα σαν εκείνα που έβρεξαν τα μεγάλα μάτια της Αννας Ντουντουνάκη, Σάββατο το πρωί στο Παρίσι.
Πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2021 και 5η στο Παγκόσμιο της Ντόχα τον Φλεβάρη στα 100 μ. πεταλούδα, η όμορφη Χανιώτισσα. Εμεινε 9η, για λίγο, στο Τόκιο. Πάλεψε τρία ολόκληρα χρόνια για να ρίξει και το τελευταίο οχυρό: Για ένα εισιτήριο τελικού σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό το όνειρο ήταν που την κράτησε στις πισίνες. Αυτό της προσέφερε το κίνητρο για να συνεχίσει στη μοναξιά της στη σιωπή του νερού. Ξοδεύτηκε σε 58.14, δίχως απαραίτητα να υπάρχει κάποιος λόγος, κάποια εξήγηση. Μάλλον γιατί απλά έτσι συμβαίνει. Γιατί για να νικήσει κάποιος/α, πρέπει να χάσουν οι υπόλοιποι.
«Ακόμη και ανθρώπους»
Φυσικά στους τρίτους Αγώνες της καριέρας της, η 29χρονη ήταν αρκετά έμπειρη για να γνωρίζει πως στον τερματισμό θα την περίμενε… συντροφιά μόνο στην επιτυχία. Πως αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, θα ήταν μόνη της. Ακόμη και έτσι όμως η στιγμή του λογαριασμού ήταν δύσκολη. «Θυσίασα πράγματα για αυτούς τους Αγώνες. Θυσίασα ακόμα και ανθρώπους από τη ζωή μου. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να γίνεται μπαμπάς μου και μαμά μου και να συμμερίζεται τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες μου» μονολογούσε δευτερόλεπτα μετά το φινάλε της «σειράς» της. Κατετάγη 19η και μόλις βγήκε από το νερό σίγουρα θα θυμήθηκε πως είναι σχεδόν απίθανο να προσφέρει ακόμη τέσσερα χρόνια από τη ζωή της. Για να επιστρέψει το 2028 στο Λος Αντζελες.
Σούπερ σταρ
Οχι, δεν έχει κανείς συμβόλαιο με την επιτυχία, πολλώ δε μάλλον στο υψηλότερο επίπεδο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες όμως είναι πάντα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να συνειδητοποιήσεις τους δύο διαφορετικούς κόσμους των σπορ. Οι επαγγελματίες και οι ερασιτέχνες. Εκείνοι που έχουν τα πάντα: Τη δημοφιλία, την οικονομική άνεση, τις συνθήκες. Που το μόνο βέβαιο είναι πως η ζωή τους θα συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο και μετά τους Αγώνες. Με τις ίδιες ανέσεις. Τα ίδια προνόμια. Μην πας μακριά. Γέμισε η παρέλαση με σημαιοφόρους σούπερ σταρ όπως ο ΛεΜπρον Τζέιμς, ο Ράφαελ Ναδάλ, ο δικός μας Γιάννης, ο Ντένις Σρέντερ της Γερμανίας.
Δον Κιχώτης
Και αναπόφευκτα και οι άλλοι. Τα παιδιά της γαλαρίας. Σαν την Ντουντουνάκη. Συνήθως των ατομικών αγωνισμάτων. Δίχως χορηγούς και το ενδιαφέρον των «πολλών». Με την τρέλα να ξοδέψουν χρόνια προσπάθειας για μια κούρσα μερικών δευτερολέπτων ή για μια μέρα Ολυμπιακών Αγώνων. Σαν Δον Κιχώτης μπροστά σε ανεμόμυλους. Αλήθεια είδατε κάποιον πρωθυπουργό στις κερκίδες για προκριματικούς κολύμβησης ή κάποιον υπουργό να περιμένει στην αίθουσα αφίξεων του «Ελ. Βενιζέλος» για κάποιον που δεν επέστρεψε με ένα μετάλλιο στο στήθος; Ή μήπως δεν είναι αλήθεια πως ενίοτε με το ζόρι πηγαίνουν ως και οι τηλεοπτικές κάμερες για να καλύψουν τους αγώνες τους…
«Οι ποδοσφαιριστές και το Survivor»
Οκτώ χρόνια πριν, στο Ριο ντε Τζανέιρο η αθλήτρια του Παναθηναϊκού ήταν στο τρίτο έτος της Νομικής. Σήμερα έχει μεταπτυχιακό (University of London Commercial and Corporate Law) και κατεύθυνση προς το Αθλητικό Δίκαιο. Φαίνεται πως έχει φροντίσει για τον επόμενο στίβο της, όποια απόφαση να πάρει για το νερό. Στο Παρίσι δεν μπόρεσε να προσθέσει μια ακόμη επιτυχία στην καριέρα της. Μπόρεσε όμως να εκφράσει με τα λόγια της όλους και όλες που θα γυρίσουν από εκεί δίχως μια επίδοση ή μια κατάταξη που θα αλλάξει τη ζωή τους. Ισως και δίχως το προνόμιο να δουν οι φίλοι τους για μερικά λεπτά τον αγώνα τους στην τηλεόραση. «Στην Ελλάδα υπάρχουν μόνο οι ποδοσφαιριστές και οι παίκτες του… Survivor. Η Πολιτεία στρέφει την προσοχή της μόνο εκεί που πηγαίνουν τα χρήματα. Στην κολύμβηση δεν έρχονται. Τα δικά μας αθλήματα, τα θυμόμαστε μόνο όταν έχουν επιτυχία. Και έχουν ευθύνη και τα ΜΜΕ. Ξέρετε δεν είναι ωραίο» έλεγε το 2021. Τρία χρόνια μετά τα δακρυσμένα μάτια της είπαν τα υπόλοιπα…
Εκείνοι
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός. Είναι πάντα μια μπίζνα δισεκατομμυρίων ευρώ. Είναι νικητές και χορηγοί. Είναι μετάλλια και αναμνήσεις: Να θυμάσαι πού ήσουν το 1992 όταν η Πατουλίδου είδε την Γκέιλ Ντίβερς να πέφτει στη Βαρκελώνη. Είναι κυρίως όμως όλοι εκείνοι που δεν τα κατάφεραν. Που μόχθησαν για χρόνια αναζητώντας μια τέλεια κούρσα, κάποια τέλεια δευτερόλεπτα… Εκείνοι που επιστρέφοντας από τους Αγώνες δεν θα στηθεί για χάρη τους καμιά υποδοχή…