«Ας πάρουν και αυτοί»
Παραδοσιακά οι ομιλίες του – εκάστοτε – πρωθυπουργού στη ΔΕΘ κινούνται μεταξύ της λογικής του «δώσε και μένα, μπάρμπα» και της ανάγκης να υπηρετηθεί και να περιγράφει ένα σχέδιο. Σπανίως επικρατεί το δεύτερο του πρώτου. Και βέβαια ποτέ κανείς δεν το παρατηρεί, καθώς λίγα ευρώ ενός επιδόματος είναι ικανά για να κυριαρχήσουν στην επικαιρότητα.
Οι ομιλίες του σημερινού Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη από το 2019 και μετά είχαν επιπλέον ένα συστατικό. Είχαν την «τύχη» να έχουν ένα λίγο-πολύ οριοθετημένο πλαίσιο που υπαγόρευε η μεταμνημονιακή συγκυρία. Από το 2019 και μετά ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωνε κάθε χρόνο και το «σβήσιμο» ενός φόρου ή την επαναφορά μια δαπάνης και μαζί με κανά δυο συμπληρωματικά μέτρα ικανοποιούνταν σε έναν βαθμό το ακροατήριο.
Φέτος ο βαθμός δυσκολίας αυξάνει, καθώς το «ξήλωμα» των… τρισκατάρατων μέτρων των μνημονίων έχει σε ένα μεγάλο βαθμό γίνει. Επιπλέον έχει εξαντληθεί ως πολιτικό αφήγημα στη δημόσια συζήτηση. Αρα πρέπει να βρεθεί καινούργιο. Αυτό θεωρητικά είναι και το δύσκολο κομμάτι της φετινής ομιλίας του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.
Γενικώς στη φετινή ομιλία δεν χωρούν «μπαλώματα» και «γεμίσματα», δηλαδή ένα επιδοματάκι ή μια φοροαπαλλαγή. Θα χρειαστεί μια πιο συγκεκριμένη στόχευση. Μέτρα που και τον νέο πλούτο που δημιουργείται να τον μοιράζουν δικαιότερα, αλλά και να δημιουργούν τις προϋποθέσεις υλοποίησης μιας σοβαρής διαρθρωτικής αλλαγής, που να οδηγεί σε συνθήκες μεγαλύτερης ανάπτυξης. Κοινώς χρειάζεται ένα σχέδιο που θα παρουσιαστεί στους πολίτες και πολλά μέτρα που θα το συνοδεύουν.
Ακούγεται ότι το προσεχές Σαββατοκύριακο στο επίκεντρο των παρεμβάσεων που θα ανακοινωθούν θα βρεθούν οι παραγωγικές ηλικίες, δηλαδή από 30 έως 50 ετών, που είτε έχουν φτιάξει οικογένεια είτε σχεδιάζουν να το κάνουν. Λογικό φαίνεται. Είναι οι πιο οργισμένες ηλικιακές ομάδες, γιατί ενώ έχουν τα πιο μεγάλα βάρη, είναι οι πιο χαμένες της οικονομικής πολιτικής,. Είναι αυτές που όχι αύξηση δεν είδαν (και αν την είδαν τη ροκάνισε ο πληθωρισμός), αλλά εξαιρούνταν διαχρονικά από όλα τα επιδόματα, ενώ η φορολόγησή τους (κυρίως μισθωτοί) παρέμεινε ίδια και απαράλλαχτη με αυτή των μνημονίων. Λογική συνέπεια ήταν αυτές οι ηλικιακές ομάδες να διαμαρτυρηθούν με την ψήφο τους ή να απέχουν από τις πρόσφατες ευρωεκλογές.
Πάνω στις ανάγκες τους λέγεται ότι έχει χτίσει και θα ανακοινώσει η κυβέρνηση μέσα στο Σαββατοκύριακο ένα πλέγμα μέτρων, από την κατοικία και το κόστος στέγασης μέχρι τα επιδόματα των παιδιών τους και τις καταναλωτικές τους δαπάνες. Σε αυτό το πλαίσιο θα ενταχθούν τα μέτρα για τους τρίτεκνους, οι φοροαπαλλαγές για το δεύτερο και τρίτο παιδί και τα μέτρα για τη στέγασή τους.
Χωρίς να σχολιάζω ότι για μια ακόμα χρονιά δεν σχεδιάζεται αλλαγή στην κλίμακα των μισθωτών, κάνοντας το κράτος «συνέταιρο» στις όποιες μισθολογικές αυξήσεις ειδικά των συγκεκριμένων εργαζομένων, η κυβέρνηση ετοιμάζεται παρέμβει με αλλαγές στις δαπάνες κοινωνικής πολιτικής, χωρίς πρώτα να έχει αξιολογήσει πώς κατανέμονταν μέχρι σήμερα. Να δει αν είχαν ή δεν είχαν πιάσει τόπο. Αν τις έπαιρναν αυτοί που έπρεπε να τις πάρουν. Επιχειρεί ένα ταξίδι στα τυφλά, περισσότερο στη λογική «ας πάρουν και αυτοί», παρά να αξιολογήσει ποιοι πράγματι έχουν αδικηθεί και να σπεύσει να αποκαταστήσει αυτή την αδικία…