Πολιτική με ή χωρίς ποπ κορν

Η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά είναι για τον ίδιο μια απελευθέρωση. Καιρό τώρα ο πρώην πρωθυπουργός διεκδικεί τον άτυπο ρόλο του αρχηγού μιας δεξιάς αντιπολίτευσης, που με βάση όσα λέει κατά τη γνώμη του λείπει. Τώρα μπορεί να την κάνει. Ελπίζω, για την υστεροφημία του, φτιάχνοντας ένα νέο κόμμα διότι το να καταλήξει στα γεράματα υπαρχηγός της Λατινοπούλου ή ορντινάντσα του Βελόπουλου θα είναι άδικο για την όποια ιστορία του. Αλλά η περίπτωση του Σαμαρά είναι σε αυτή την ιστορία η μικρή εικόνα: η μεγάλη εικόνα είναι αυτή που προκύπτει μετά το οριστικό τέλος του δικομματισμού.

Τα μεγάλα ελληνικά κόμματα ήταν πάντα σουπερμάρκετ όπου συνυπήρχαν άνθρωποι με διαφορετικές θέσεις και αντιλήψεις. Οταν τα κόμματα αυτά μίκρυναν αυτές οι διαφορές έβγαιναν στην επιφάνεια και είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται νέα κόμματα. Οι έλληνες πολιτικοί αυτό ξέρουν να κάνουν. Το κάποτε κραταιό ΠΑΣΟΚ του 45%, που πήρε ο Γιώργος Παπανδρέου στις εκλογές του 2009, έφτασε στα όρια της ανυπαρξίας το 2016: μόλις μίκρυνε το εγκατέλειψαν για να φτιάξουν κόμματα πολλοί και διάφοροι – ακόμα και ο ίδιος ο ΓΑΠ που μας παρουσίασε το ΚΙΔΗΣΟ του. Από στελέχη του ΠΑΣΟΚ μεγάλωσε κι ο ΣΥΡΙΖΑ, που όταν μπήκε κι αυτός στη φάση της παρακμής του είδε πρώην στελέχη του να δημιουργούν κόμματα: τέτοια είναι η Νέα Αριστερά, το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το κόμμα του Βαρουφάκη, χθες η Λαϊκή Συσπείρωση, αύριο το κίνημα του Κασσελάκη κι άλλα. Εμεινε τα τελευταία χρόνια ως μοναδικό κόμμα σουπερμάρκετ η ΝΔ για ένα προφανές λόγο: γιατί μπορούσε να κυβερνήσει μόνη της. Αλλά στον δικομματισμό δεν γίνεται να υπάρχει ένας πόλος κι από τη στιγμή που αυτοδιαλύεται ο δεύτερος, το σύστημα μοιραία θα κατακερματιστεί.

Η γιγάντια πτώση (και) της ΝΔ στις τελευταίες ευρωεκλογές άνοιξε την όρεξη και του Σαμαρά και άλλων πολλών: αυτό που όλοι ονειρεύονται είναι πώς θα γίνουν ξανά παράγοντες διακυβέρνησης. Αντί να μείνουν σε ένα κόμμα που δεν πρόκειται κανείς να τους δείξει τη σημασία που θέλουν, προτιμούν με πατριωτικές κορώνες και τραμπική μπουρδολογία να δημιουργήσουν ένα άλλο ελπίζοντας να σύρουν τη ΝΔ σε μια μετεκλογική συνεργασία επιβάλλοντας τη δική τους ατζέντα. Οι 1 εκατομμύριο λιγότερες ψήφοι που πήρε η ΝΔ στις ευρωεκλογές άνοιξε και λογικά αυτή την όρεξη.

Ετσι το «μετά τον δικομματισμό» σκηνικό έγινε εξαιρετικά ρευστό και δεν επιτρέπει την παραμικρή πρόβλεψη. Θυμάστε π.χ. την τεράστια εκείνη συζήτηση για τον μεγάλο πόλο της Κεντροαριστεράς που θα δημιουργούσε η συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ; Γινόταν μόλις πριν από λίγους μήνες. Σήμερα ακούγεται ως ανέκδοτο. Διαβάζω τώρα ότι ο Νίκος Δένδιας θα διαδεχτεί τον Μητσοτάκη, ότι θα γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Γιάννης Στουρνάρας, ότι ο Στέφανος Κασσελάκης θα φτιάξει στην Ελλάδα κάτι σαν το αμερικανικό κόμμα των Δημοκρατικών κ.λπ. Σε λίγο καιρό μπορεί κι αυτές οι εκτιμήσεις να θυμίζουν τη συζήτηση για τη δημιουργία της μεγάλης Κεντροαριστεράς: να είναι ανέκδοτα.

Αν ο Μητσοτάκης ένιωθε πανίσχυρος θα έκανε γρήγορα εκλογές. Αλλά κι αυτός φοβάται. Ετσι στις επόμενες θα έχουμε τρία τουλάχιστον κόμματα ακόμα. Το κόμμα Σαμαρά, το κόμμα Τσίπρα και το κόμμα Κασιδιάρη γιατί οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής δεν εξαφανίστηκαν. Το τι αποτέλεσμα θα προκύψει μετά τις εκλογές και το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα θα το δούμε. Με ή χωρίς ποπ κορν. Και σίγουρα ακούγοντας ανέκδοτα με τα οποία δεν θα γελάει κανείς.