2015, η έναρξη ενός εφιάλτη

Σαν σήμερα, πριν από δέκα χρόνια, ήταν η εποχή του Αλέξη Τσίπρα. Ετοιμαζόμασταν για εκλογές, τις οποίες ήμασταν σίγουροι ότι θα τις κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του. Αδυνατώντας να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Σταύρο Δήμα, η Βουλή είχε διαλυθεί στις 29 Δεκεμβρίου 2014. Την Πρωτοχρονιά άρχιζε η προεκλογική εκστρατεία, που ατύπως είχε εκκινήσει πριν από εβδομάδες. Η χώρα ξαναερχόταν αντιμέτωπη με την αβεβαιότητα.

Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε με ανέφικτες υποσχέσεις. Ο Τσίπρας είχε εξαγγείλει ότι θα σκίσει τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, ότι θα κάνει τις αγορές να χορεύουν στους ήχους του νταουλιού που ο ίδιος θα χτυπούσε, ότι θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, ότι θα επανέφερε τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ για όλους και αμέσως θα δημιουργούσε 300.000 θέσεις εργασίας και στον ιδιωτικό τομέα… Είχε μάλιστα συνταχθεί και ένα πρόγραμμα με τα βασικά μέτρα που υποτίθεται ότι θα λαμβάνονταν, το περίφημο Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, με το οποίο η κρίση θα γινόταν παρελθόν.

Οι ασάφειες στις απαντήσεις για το πού θα βρεθούν τα λεφτά έκανε τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ να μιλούν για υποσχέσεις ενός λεφτόδεντρου. Οι συριζαίοι απαντούσαν ότι οι εξαγγελίες τους είχαν κοστολογηθεί, ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους θα διαγραφόταν, ότι οι δανειστές θα έδιναν στην Ελλάδα περίοδο χάριτος στην εξυπηρέτηση του χρέους που θα απέμενε.

Εμενε να διαλύσουν στους ψηφοφόρους την ανησυχία που, πιθανόν, να έσπερνε η αμφισβήτηση των εξαγγελιών τους από τις «μνημονιακές» δυνάμεις, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό έφτιαξαν μια διαφήμιση που υποσχόταν ότι ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει την επόμενη μέρα και, γενικώς, περιέγραφε την επόμενη μέρα με ένα ειδυλλιακό φόντο ηρεμίας και ευμάρειας. Δεν χρειαζόταν. Ο κόσμος ήταν έτοιμος να φάει ένα ακόμα παραμύθι, το παραμύθι του Τσίπρα, επιδοκίμασε τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές που, σε συνεργασία με τους ακροδεξιούς λαϊκιστές του Πάνου Καμμένου, έκανε κυβέρνηση. Και χωρίς φυσικά να εκπληρωθεί καμία υπόσχεση, σε έξι μήνες, με τη λαμπρή συνεργασία του Τσίπρα, του Καμμένου, του Βαρουφάκη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του Νίκου Παππά, του Νίκου Κοτζιά και πολλών ακόμα, δοκιμάστηκαν οι αντοχές και της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας.

Οφείλουμε στους εαυτούς μας και στους επιγόνους μας να θυμόμαστε εκείνα τα χρόνια. Να θυμόμαστε όσους επιδίωκαν να πλανέψουν τους πολίτες, τάζοντάς τους διάφορα πράγματα που γνώριζαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιηθούν. Το έκαναν όμως επειδή ήθελαν να κερδίσουν την εξουσία. Πίστευαν ότι να ηγηθείς μιας χώρας ήταν κάτι απλό και πίστευαν ακόμα ότι θα ερχόταν μια στιγμή όπου θα μπορούσε να διευθετηθεί η εξαπάτηση των πολιτών με έναν συμβιβασμό. Για τον Τσίπρα, η σκηνοθεσία εκείνου του συμβιβασμού, που περιείχε ένα δημοψήφισμα, την καταστροφική απάντηση στο ερώτημά του και την κωλοτούμπα του συμβιβασμού με την πραγματικότητα, παραλίγο να κοστίσει την ύπαρξη της χώρας.

Κόστισε όμως πολλά άλλα – και όχι το χρηματικό ποσό που κυκλοφόρησε και ο Τσίπρας ακόμα και σήμερα ειρωνεύεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως, και άλλες δυνάμεις του λεγόμενου αντιμνημονιακού μετώπου, χώρισε τους πολίτες επαναφέροντας στο προσκήνιο έναν λόγο εμφυλιοπολεμικό και κλείνοντας το μάτι στην εκδήλωση συμβολικής και πραγματικής βίας. Ο διχασμός αυτός ακόμα παραμένει ενεργός. Και είναι λάθος όσων επιδιώκουν τη λήθη εκείνης της περιόδου. Επειδή οι κοινωνίες που ξεχνάνε όσους έπληξαν τη δημοκρατία ετοιμάζονται για τους επόμενους που θα τους εξαπατήσουν.

Καλή χρονιά.

Ενα σόου ρήξης

«Γιούπι για, για, γιούπι γιούπι για, τίνος είναι, ρε γυναίκα, τα παιδιά…». Μόλις άκουσα, κατά τις 10.30 το βράδυ της αλλαγής του χρόνου, τον τραγουδιστή Φοίβο Δεληβοριά να αρχίζει το σόου του από αυτό το εμφυλιοπολεμικό στην ουσία τραγουδάκι, που έβαζε στην ίδια μοίρα τους κατακτητές και τους Αγγλους οι οποίοι συνέβαλαν να μην καταληφθεί η Αθήνα από τον ΕΛΑΣ, κατάλαβα ότι η πρόβλεψή μου για τη γιορτή του Συντάγματος θα ήταν ακριβής. Ενα σόου ρήξης. Η συνέχεια με επιβεβαίωσε. Η στρατευμένη αναδρομή, με τον τρόπο του Σαββόπουλου αλλά χωρίς τον Σαββόπουλο, χωρίς τη συμφιλιωτική και στοχαστική του παρλάτα, περιείχε μια χωρίς λόγο οργή. Η χρησιμοθηρία των επιλογών του πρωτοχρονιάτικου σόου που πλήρωσε ο Δήμος Αθηναίων διηγήθηκε με «προοδευτικό» φανατισμό την ιστορία της ελληνικής μουσικής, εντέλει την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Στιγμιότυπα του σόου με ένταση, όπως η πονηρή ανάκληση των συμβόλων του ΠΑΣΟΚ χωρίς την αναστοχαστικότητα που απαιτεί το κοίταγμα προς τα πίσω, ή η εμφάνιση τραγουδίστριας με παλαιστινιακή καφίγια που εκβίασε μήνυμα υπέρ της Χαμάς, απλώς απέδειξαν το στόχο του συγκεκριμένου σόου: οι πρωτεργάτες του ήθελαν να διαδηλώσουν τις ιδέες τους.

Αλλά αυτό συνέβη στο όνομα όλων των πολιτών της Αθήνας. Και με τα λεφτά τους.