۲۰ نوامبر روز جهانی کودک؛ کودکان افغان برای زنده ماندن در شرایط دشوار کار می‌کنند
۲۰ نوامبر، روز جهانی کودک، در حالی فرا رسیده که کودکان افغان شرایط سختی را تحمل می‌کنند و روزانه در هوای سرد کارهای دشوار فزیکی انجام می‌دهند.
بدتر شدن وضعیت اقتصادی افغانستان، شمار زیادی از کودکان را در کابل و سایر ولایات مجبور ساخته است که کارهای بالاتر از توان خود را انجام دهند.
مهدی، کودک ده‌ساله‌ای که در هوای سرد از صبح تا شام در منطقۀ پل سوختهٔ شهر کابل خریطهٔ پلاستیکی می‌فروشد، روز چهارشنبه از مشکلات خود به رادیو آزادی گفت:
"روزانه پلاستیک‌فروشی می‌کنم، هوا خیلی سرد است و فامیل ما زیاد است، ۸ نفر هستیم، روزانه ۳ تا ۴ دانه پلاستیک می‌فروشم، روزانه ۱۰ افغانی، ۲۰ افغانی به‌دست می‌آرم و به فامیل خود یگان چیز می‌برم."
محمود، از ولسوالی اچین ننگرهار که ۱۱ سال عمر دارد، به رادیو آزادی از دشواری‌های روزگار گفت:
"۶ صبح تا پیشین کار می‌کنم، بوت‌های مردم را پالش می‌کنم، روز ۱۰۰ افغانی عاید دارم، پدرم مریض است، با این پول به خانه سودا می‌برم."
یک بانو باشندهٔ شهر کابل که نخواست نامش در گزارش ذکر شود، به رادیو آزادی گفت که مجبور است یگانۀ پسر ۹ ساله‌اش را به‌دلیل مشکلات اقتصادی و فقر به جاده‌ها بفرستد تا کار کند:
"از دستی که سر ما زمستان آمد، خنک است. به گاز، هیزم و نان نیاز داریم. کی خوش است؟ خدا نکند اگر او را موتر بزند یا از سر سرک بلند کنند و ببرند. مجبور هستم که روان می‌کنم."
شماری از کودکان افغان برای حمایت از خانواده‌های خود مجبورند کار کنند. بیشتر آنان به دست‌فروشی و جمع‌آوری زباله‌ها روی می‌آورند یا در ترمیمگاه‌های موتر، دکان‌های خیاطی، رستورانت‌ها، و داش‌های خشت‌پزی، بوت‌رنگی یا سایر کارها مشغول‌اند.
برخی از افغان‌ها می‌گویند که هنوز کارهای عملی برای بهبود وضعیت زندگی کودکان کارگر در افغانستان صورت نگرفته است و هر روز تعداد کودکان کار در شهرها بیشتر می‌شود.
زری، باشندهٔ منطقۀ پل سرخ کابل، چشم‌دید روزانۀ خود را در این رابطه با رادیو آزادی چنین شریک ساخت:
"تعداد کودکان دست‌فروش خیلی زیاد است که پلاستیک، قلم، ساجق و چیزهای دیگر می‌فروشند. بوت‌رنگ می‌کنند. پاهای‌شان لچ است. در خنک و بارندگی در بین لای و لوش هستند."
به‌اساس قانون حمایت از حقوق کودکان در افغانستان، کودک به شخصی گفته می‌شود که هنوز سن هجده‌سالگی را تکمیل نکرده باشد.
در مادۀ چهل‌ونهم قانون اساسی افغانستان که قبل از حاکمیت دوبارۀ طالبان نافذ بود، آمده که تحمیل کار بر اطفال جواز ندارد.
داکتر محب زغم، کارشناس مسائل روانی-اجتماعی کودک، می‌گوید که کار شاقه و اجباری باعث می‌شود تا کودک در آینده عقده‌ای بار بیاید:
"کودکان در جریان کار بیرون از منزل امکان دارد با سوءاستفادۀ جنسی مواجه شوند. رشد جسمی و ذهنی آن‌ها نورمال نمی‌باشد. زیر فشار کار جسمی، یک بخش وجودشان رشد می‌کند. عضلات و استخوان‌هایی که در حال رشد هستند، از رشد می‌مانند."
پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان در افغانستان، مشکلات اقتصادی، بیکاری و فقر در این کشور افزایش یافته است. به‌گفتۀ سازمان ملل متحد، در حال حاضر نزدیک به ۲۴ میلیون نفر در این کشور به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند.
برخی مقام‌های طالبان پیش از این از تلاش‌ها برای کمک به کودکان بی‌سرپرست و کارگر سخن گفته‌اند.
بدتر شدن وضعیت اقتصادی افغانستان، شمار زیادی از کودکان را در کابل و سایر ولایات مجبور ساخته است که کارهای بالاتر از توان خود را انجام دهند.
مهدی، کودک ده‌ساله‌ای که در هوای سرد از صبح تا شام در منطقۀ پل سوختهٔ شهر کابل خریطهٔ پلاستیکی می‌فروشد، روز چهارشنبه از مشکلات خود به رادیو آزادی گفت:
"روزانه پلاستیک‌فروشی می‌کنم، هوا خیلی سرد است و فامیل ما زیاد است، ۸ نفر هستیم، روزانه ۳ تا ۴ دانه پلاستیک می‌فروشم، روزانه ۱۰ افغانی، ۲۰ افغانی به‌دست می‌آرم و به فامیل خود یگان چیز می‌برم."
محمود، از ولسوالی اچین ننگرهار که ۱۱ سال عمر دارد، به رادیو آزادی از دشواری‌های روزگار گفت:
"۶ صبح تا پیشین کار می‌کنم، بوت‌های مردم را پالش می‌کنم، روز ۱۰۰ افغانی عاید دارم، پدرم مریض است، با این پول به خانه سودا می‌برم."
یک بانو باشندهٔ شهر کابل که نخواست نامش در گزارش ذکر شود، به رادیو آزادی گفت که مجبور است یگانۀ پسر ۹ ساله‌اش را به‌دلیل مشکلات اقتصادی و فقر به جاده‌ها بفرستد تا کار کند:
"از دستی که سر ما زمستان آمد، خنک است. به گاز، هیزم و نان نیاز داریم. کی خوش است؟ خدا نکند اگر او را موتر بزند یا از سر سرک بلند کنند و ببرند. مجبور هستم که روان می‌کنم."
شماری از کودکان افغان برای حمایت از خانواده‌های خود مجبورند کار کنند. بیشتر آنان به دست‌فروشی و جمع‌آوری زباله‌ها روی می‌آورند یا در ترمیمگاه‌های موتر، دکان‌های خیاطی، رستورانت‌ها، و داش‌های خشت‌پزی، بوت‌رنگی یا سایر کارها مشغول‌اند.
برخی از افغان‌ها می‌گویند که هنوز کارهای عملی برای بهبود وضعیت زندگی کودکان کارگر در افغانستان صورت نگرفته است و هر روز تعداد کودکان کار در شهرها بیشتر می‌شود.
زری، باشندهٔ منطقۀ پل سرخ کابل، چشم‌دید روزانۀ خود را در این رابطه با رادیو آزادی چنین شریک ساخت:
"تعداد کودکان دست‌فروش خیلی زیاد است که پلاستیک، قلم، ساجق و چیزهای دیگر می‌فروشند. بوت‌رنگ می‌کنند. پاهای‌شان لچ است. در خنک و بارندگی در بین لای و لوش هستند."
به‌اساس قانون حمایت از حقوق کودکان در افغانستان، کودک به شخصی گفته می‌شود که هنوز سن هجده‌سالگی را تکمیل نکرده باشد.
در مادۀ چهل‌ونهم قانون اساسی افغانستان که قبل از حاکمیت دوبارۀ طالبان نافذ بود، آمده که تحمیل کار بر اطفال جواز ندارد.
داکتر محب زغم، کارشناس مسائل روانی-اجتماعی کودک، می‌گوید که کار شاقه و اجباری باعث می‌شود تا کودک در آینده عقده‌ای بار بیاید:
"کودکان در جریان کار بیرون از منزل امکان دارد با سوءاستفادۀ جنسی مواجه شوند. رشد جسمی و ذهنی آن‌ها نورمال نمی‌باشد. زیر فشار کار جسمی، یک بخش وجودشان رشد می‌کند. عضلات و استخوان‌هایی که در حال رشد هستند، از رشد می‌مانند."
پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان در افغانستان، مشکلات اقتصادی، بیکاری و فقر در این کشور افزایش یافته است. به‌گفتۀ سازمان ملل متحد، در حال حاضر نزدیک به ۲۴ میلیون نفر در این کشور به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند.
برخی مقام‌های طالبان پیش از این از تلاش‌ها برای کمک به کودکان بی‌سرپرست و کارگر سخن گفته‌اند.