چرا پزشکیان هم مانند رؤسای جمهور پیشین، می‌گوید «نمی‌گذارند»؟

«به هرچه می‌خواهیم دست بزنیم، می‌گویند به این دست نزن، در برق مشکل داریم، در آب مشکل داریم، در گاز مشکل داریم... همه چیز پر از مشکل است. به هر جا دست بزنیم، یک جا دردش می‌آید.» این نوع ادبیات شاید اشی از آن است که وقتی جایی که می‌خواهیم برویم، جز به رؤیا نمی‌ماند و اینکه چرا باید به آنجا برویم، هم اصولاً مشخص نیست، طبعاً سازمان اداری و اجرائی هم خود را بیگانه احساس کرده و کاری جز گذران امور روزمره نمی‌کند و انواع چشم‌اندازها و سیاست‌های کلان و... روی کاغذ می‌مانند.