Մենք ծնկի եկած չէինք, մեզ շամփրեցին, նետեցին գետնին․ «Հայացք Երևանից»
(Սկիզբը՝ նախորդ համարում) Արցախը կուլ էր գնում` աշխարհից մեկուսացած, բայց չար աշխարհի հայացքի ներքո… Անհնար էր արցախցիներիս հոգու կսկիծն արտահայտել, երբ մեզանից յուրաքանչյուրը յուրովի ուներ վշտի իր բաժինը՝ անսահման, անեզր, տարածական, խորապես ծանր ու աներեւակայելի կսկծացնող: Ստեփանակերտում էլ լույս չկար… Ի՞նչ անել, դեպի ո՞ւր գնալ, երբ ճանապարհները` թե՛ դեպի Մարտակերտ, թե՛ Հայաստան, փակված են: Եվ