CUM’A  SOHBETİ  ( 6 / 07)

Sahîhayn’de,    Buhârî    ve   Müslim’in    pekçok  Sahâbî’  den   rivâyet’lerine  göre  :  Resûlu’llâh   salla’llâhu    aleyhi   ve  sellem,    biz’lere   namaz   kıldırdı,   sonra   Mübârek  yüzünü  bizim  üzerimize  tevcih  ederek,  bize  çok   belîğ  bin  va’az-u  nasîhatte  bulundu.  Gözlerimiz  kanlı  yaşla  doldu,  Kalbimiz  heyecanla  titredi. İçmizden   birisi,   “  Ey   Allah’ın  Resûlü!  Bu  mevi’ze  tam  bir  veda’  va’azı  idi.  Bize  veda’  mı  ediyorsun!  Resîul-i   Ekrem  şöyle   buyurdu:  “-  Başınızda  bulunan  emîr,- -Sizden  olan  ve  hak  üzere  olan.-   Habeşî     bir  köle   bile  olsa, Allah’a  takvâ    üzere    olmanızı,  emiri,  dinlemenizi  ve  ona  itâat   etmenizi  tavsiye  ederim.   Hiç   şüphe   yokki,   aranızdan  yaşayanlar  olursa,  yakın  bir  zamanda    çok   ihtilâf    görecektir.  Sizin  üzerinize  düşen,  Benim   sünnetlerime  ve  gerçekten  hidayete  ermiş  olan  Hulefâ-i  Râşidîn’in     sünnetlerine  ta’bi’  olmaktır. Bu  sünnetlere  sımsıkı  sarılın,  dişlerinizle  sımsıkı   kavrayın! Sonradan  ihdas  olunan(  bid’atlerden  de  )  sakınınız! Sonradan  ihdas  olunan  her  şey  bid’attir,  her   bir  bid’at  dalâlettir  ve  her  bir  dalâlet  de  cehennemdedir.”

Resûl-i  Ekrem   Efendimizin, Ahir-i   Ümmeti  için  en  fazla   endişe  duyduğu  şey  bid’attir. Ümmetinin  bit’atlerden  içtinabı  ve  vikayesi  için,   pekçok  hadis  irad  buyurmuştur.

Peygamber’imizin   bu  hadislerle,   mu’cize   olarak  verdiği  haber’ler   tahakkuk   etmiş,   Asr-ı  Saâdet’den   uzaklaşıldıkca,   nice   bid’atler   ihdas  olunmuş,   zuhur  eden  her  bir  bid’at  yüzlerce  sünneti  unutturmuştur.

Zikr-i   Hafî,   Trâkat-i  Nakşibendiyye-i  Âliye’ nin      Silsile-i    Zeheb-  Silsile-i   Saâdât’nın  23.  Halkası,  Sıddık-ı   Ekber’den   i’tibâren,   dörrdüncü  Merez  ve  Kutbu’l-  Aktâb,  İmam-ı  Rabbânî,  Müceddid-i   Elf-i   Sânî,  Ahmed-ü   Faruk   es-  Sirhindî, ( k.s.)  Efendi  Hazret’leri,  Hicrî,  İkinci  binin  müceddidi  olarak  gönderilmiştir.  Tecdid  vazifesiyle,  devrinde   bütün  müslümanları  şer’î     ve   tasavvufî,  bütün  bid’atlerden  uzaklaştırmış,  sünnetleri  yeniden  ihya  etmiştir.

Müceddid-i   Elf-i  Sânî, Mektubat-ı  Kudsiye’de  yazdığı  mektuplarda  ve  kendisine   yazılan  mektuplara  verdiği   cevaplarda,  bid’atlere   savaş  açmış,  sünnetlerin  ihyası  için  gayret   sarf’etmiştir.   Ona   göre,  bir  bid’atin  ihdası,  zuhuru,  bin   sünnetin  mahvi  demektir. Bir  sünnetin  ihyası  da  bin  bid’atin  mahvıdır. Ona  göre,  Şer’î     bid’atlerle   mücadele,  kolaydır,  Edille-i  Şer’iyyeyi  ortaya  koyarsınız,  tüm  bid’atleri  reddedersiniz. Tasavvûfî      bid’atlerle  mücadele  daha  zordur; ehl-i  Bid’at,”  Ehlince   ma’lûm’dur,  Perdenin  arkasındakine  hermes  muttalî’  olamayabilir,”  giubi  yavelerle  bid’atleri  müdafaa  edebilirler.

Zikr-i   Hafî,  Tarîkat-i   Nakşibendeyy-e –i    Âliye’nin,   Silsile-i  Zieheb-   Silsile-i   Saâdât’ının  33.  Halkası  beşinci  Merkez,  Kutbu’l-  Aktâb, İmam-ı  Rabbânî,  Müceddid-i  Elf-i  Sânî’den  i’tibâren,  teselsül  eden, “ Müceddidiyye  Kolu”nun  son  Halkası,  Ebu’l-  Faruk,  Süleyman  Hilmi  Silistrevî( K.S.)  Efendi  Hazret’leri  de  Hicrî,  13.  VE  14.  Asır’ların   Müceddidi’diur.  Ve  Tecdidi,  el- Yevm,  bi’tem^mihâ    ve  bi’kemâlihâ,   Üveysî    olarak,  devam  etmiektedir,  ilâ   Mâşâ-  Allah!  devam  edecektir.

Hazret-i   Üstaz’ımız, dünyevî,  Zâhirî,   Sûrî,  Tasarruf  yıllarında,  Tecdid   vazifesini  bi’hakkın  yerine  getirmiş,  nice  bid’atleri   mahvetmiş,  buna  mukabil,  bütün  sünnetleri  ihya  etmiştir. Evlâdı’na  sık  sık,  “  Ümmetimin  fesâda  uğradığı,  bir  zamanda   her  kim, benim  sünnetlerime  temessük  ederse, ( sımsıkı  sarılırsa)  onun  için  yüz  Şehid’in  ecri  vardır,” Hadis-i  Şerif’ini  hatırlatır,  bid’atlerden  uzak  kalınmasını,  sünnetlere  de  tam  uyulmasını  tavsiye  ederdi.

Hazret-i  Üstaz’ımızın  ilk  talebe   ve  müntesipleri  bu  terbiye  iye  yetiştirildikleri  için,  sünnetlere  sımsıkı  sarılırlar,  bid’atlerden  içtinap  ederlerdi.Hazret-i  Üstaz’ımızın  ebediyyete  irtihalinin  üzerinden    hayli   zaman    geçtikten   sonra,  ihvan  ve  ahavat   arasında   tasavvufî    bid’atlere   tevessül  edenler,  devrin  idarecisine  yapılan  ihtar  ve  itaz  ile,  bid’atlere  derhal  son  verilirdi. Bu  Köşe’nin  vusa’ti  müsaade  etseydi   pekçok  misal  arz’edebilirdim.Bu  bid’aet’e,  bizzat  devrin   idarecisi  bile  tevessül  etmiş  olsaydı, kendisi  ihtar  ve  ikaz  edildiğinde,  hiç  bir  kaprise  kapılmadn,  derhal,  o  bid’at’e    son    verirdi.

Muhtemel   bütün   suallere  cevap  teşkil   etmesi  bakımından   evveliyyetle   sarâhaten,  tebârüz   ettirmek   isterim  ki, hataları   ve   savab’larıyla,  tam  kırm  bir  yıl,    zâhirî    ve   dünyevî   hususlarda,  bu  Nezih  Câmia’yı  idare  eden,  Merhum,  Kemal  Bey  Ağabey,  Kemal  Kacar,  Hazret-i  Üstaz’ımızın  Zâhirî    ilim’lerinin,  ma’nevî    vechesi,   bâtınî    ilim’lerinin,   Tecdid  ve  tasarruf’unun  vârisi  değildi. Aynen,  Kemal  Bey  gibi,   Ahmmed   Arif   Denizolgun   ve  hâlen, Câmia’nın  Umûr-u  dünya  ile  alakalı, işleri   tedvirle  vazifeli,  Ali   Erhan   Kuriş   de ,Hazreti    Üstaz’ımızın   Zâhirî   ilim’lerinin  ve   bâtınî     vechesi, Tecdid, tasarrufuna  varis  değillerdir.  Aralarında, Hazret-i   Üstazımızdan,20  yıl  müddetle  hiç   ayrılmayan, Câmia   arasında,  Hazreti   Üstaz’ımızla  ilk  müşerref  olanlardan,  hasbe’l-  kader,  sıhriyyet  bakımından  en  yakınlarından  birisi,(  damadı)  olma  şerefine    nâiliyyet  mümtaz  birisi  olmasına   rağmen,  sık  sık,”  Benim    sizlerden    herhangi   birinizden   hiç  bir   farkım   yoktur.  Ancak,   ba’zılarınızdan  önce,  Hazreti  Üstazınmızı   buldum   ve  kapılandım,   bir  de   hasbe’l- kader,  Sıhriyyet   dolaysiyle   yakınlarından  birisi  oldum.(  damadı  olma  şerefine   erdim.Merhum,  Ahmed  Arif  Denizolgun  ve  Ali  Erhan  Kuriş’in  de  aksine  bir  iddiaları  olmamıştır.

Hani,  denilir,  ya, “ Şeyh  uçmaz,  mürid’leri  uçurur.” Merhum,  Kemal  Kacar  Bey’in “ Tevâkuş’lar,”  dediği,  kimi  goygoycular.  Onların  gıyabında,  onlarda  olmayan  ba’zı  sıfatları  onlara  isnad  edebilirler. Onlara  düşen,  aslâ,    bu  goygoyculara  prim  vermeden,  yanlarından  uzaklaştırmak  olmalıydı

Merhum, Kemal  Kacar  döneminde,  bu  goygoyculardan  bir-iki  kişi,  zamanında,  Diyanet  İşleri  Reisliği  bünyesinde,  müftülük-  vaiz’lik  de  yapmış  olanlar,  Kurs(lardaki-  Yurt’lardaki  sohbetlerinde,  Merhum,  Kemal    Kacar’ın,  hâşâ!  Hazreti  İsa  olduğunu,  iddia  etmişler,  Kemal  Bey   Ağabey,  muttalî’    olunca,  “ Hâşâ! Sümme   hâşâ!   Sümme,  sümme  hâşâ!   Ve  Kellâ!  Ben, Kacarlar  Hanedanı’na  mensup,  Eskişehir’li, Halil  ve  Zehra  Kacar  çiftinin  en  büyük  oğluyum, Erkek  kardeşlerim  ve  kız  kardeşim  var.Şiddetüle  ve  nefretle  reddederim,” buyurdular. Ve  o  şahıs’ların,  bir   daha   kurs’larda-    yurtlarda   sahbet  etmeleri  yasaklandı   ve  Câmia  ile   irtibatları  kesildi.