من و چند نفر دیگر آخرین نسل‌های «آواز» ایران هستیم
مجتبی عسگری (خواننده موسیقی ایرانی) که طی ماه‌های گذشته آلبوم «سرو بی‌‌خزان» را با آهنگسازی عباس ابوالحسنی منتشر کرده، می‌گوید: در رپرتوار موسیقی ایرانی مقوله «آواز» را خیلی کم داشته‌ایم و خب همین موضوع دلیلی بر توجه بیشتر به مقوله «آواز» است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، همواره شنیده‌ایم که موسیقی سنتی یا همان موسیقی ردیف‌دستگاهی ایران مورد تهدید موسیقی‌های دیگر است. این هشدار زمانی جدی‌تر می‌شود که سلیقه مخاطبان را نیز بر اساس انتخاب‌های شنیداری‌شان تنزل یافته می‌یابیم. البته که چنین است و طی چهل دهه گذشته سلیقه شنیداری اغلب مردم روندی نزولی داشته که این چالش با بررسی روند تاریخی موسیقی کشور در سال‌های پیش از انقلاب قابل بررسی است. از سوی دیگر تولید قارچ گونه خوانندگان پاپ و تعدد آهنگسازان و تنظیم کنندگانی را داریم که هنر را چون سری‌دوزی می‌دانند و با بهره‌گیری و استفاده و سوءاستفاده از ابراز و ادوات دیجیتال و سمپل‌ها و غیر سمپل‌ها به تولید آثار اصطلاحا نو می‌پردازند. در این میان هرچه موسیقی پاپ و تلفیقات مرسوم بیشتر شده موسیقی دستگاهی بیش از قبل به انزوا رفته است.
این روند معکوس را می‌توان با نگاهی به آلبوم‌های تولیدی و تک‌آهنگ‌ها مشاهده کرد. حال دیگر پس از چند سال تولید آلبوم سنتی به اتفاقی بعید تبدیل شده تا آنجا که تولید و انتشار یک آلبوم شامل قطعات‌سازی و آوازی در چهارچوب ردیف‌ها و دستگاه‌ها و گوشه‌ها، چنان مخاطبان معدود این دسته از موسیقی را خرسند می‌کند که او دیگر از کیفیت اثر و پرداختن به آن چشم می‌پوشد.